Gastblog: Maartje viel uit met een burn-out
Toen ik bij de huisarts zat, werd ik naar huis gestuurd met 'duidelijke burn-outklachten'. Uiteindelijk bleek er meer aan de hand te zijn dan dat, maar ik ben er best een tijdje van overtuigd geweest dat ik last had van een burn-out.
Wat is een burn-out nou precies? En hoe krijg je een burn-out? Zelf kan ik daar ook niet helemaal antwoord op geven. Maartje kan dat wel. Nu bijna een jaar geleden viel ze uit met een burn-out. Ze vertelt haar verhaal, net als ik, op Instagram onder de naam @lifewithaburnout. Ik heb haar mogen interviewen en in dit artikel vertelt ze haar persoonlijke verhaal.
Hoi Maartje, wat supertof dat je je verhaal wil delen op RAARsociaal! Kun je vertellen wie je bent en wat jouw situatie op dit moment is?
Hoi! Ik ben Maartje van Kampen. 24 jaartjes jong en ik woon lekker in de stad, in Utrecht. Ik werk bij een koffietentje die bij mij om de hoek zit, wat super gezellig is! Onderhand werk en woon ik hier sinds anderhalf jaar. Ik vind de buurt heerlijk, heb veel mensen leren kennen en het voelt net als een klein dorp.
Helaas zit ik nu sinds 8 maanden thuis met een burn-out. En dat gaat met een hoop ups en downs. In het begin dacht ik na een half jaar wel weer aan het werk te zijn. Het valt me echter zwaarder dan gedacht. Onderhand denk ik pas in het nieuwe jaar weer wat werk op te kunnen pakken. Gelukkig vermaak ik me goed thuis. Ik heb een aantal oude hobby’s uit de kast getrokken en wat nieuwe gecreëerd.
Met een burn-out in de ziektewet terecht komen, dat is niet niks! Hoe kwam je er achter dat het niet goed met je ging?
Toen Corona begon in Nederland ging mijn werk ook dicht. Alles stond ineens stil, ook bij mij. Dat was ik niet gewend..
Ik voel me altijd erg verantwoordelijk op mijn werk, waar ik een management functie heb en de enige die een contract heeft met vaste uren. Nadat we dicht gingen bleef ik me inzetten voor het bedrijf en zette alles op alles om mijn werkgever zo veel mogelijk te ondersteunen. Ik ging klusjes uitvoeren die ik totaal niet leuk vond, of die fysiek eigenlijk te zwaar waren en bleef dagen achter elkaar doorwerken.
Gelukkig konden we na een week alweer open, maar na twee weken stortte ik compleet in. Alles werd me te veel. Op de laatste dag voor ik ziek thuis kwam te zitten, stond ik trillend op mijn benen met knallende hoofdpijn op de werkvloer en kon ik amper meer uit mijn ogen kijken.
Mijn werkgever en ik spraken af dat ik de volgende ochtend uit zou slapen en zou bellen als ik wakker was om te kijken of ik me goed genoeg voelde om te komen werken. Dat bleek niet zo te zijn, dus meldde ik me ziek.
Naar de dokter
Na een week thuis te hebben gezeten met wat klachten, zonder echt ziek in bed te liggen, besloot ik toch weer wat klusjes op het werk te gaan doen. Ik had nog steeds last van mijn verantwoordelijkheidsgevoel.
Ondertussen ging het na drie weken nog steeds niet beter met me. Ik sliep veel, deed weinig, rustte veel en zorgde goed voor mezelf, maar er zat geen verbetering in. Omdat ik door de jaren heen vaker dit soort klachten heb gehad ging er geen alarmbelletje bij me rinkelen. Toch duurde het nu wel erg lang, dus ik besloot uiteindelijk de dokter te bellen.
De dokter heeft mij fysiek helemaal nagekeken, alles bleek goed te zijn. Ook zij wist niet wat er aan de hand kon zijn, dus maakte ze een afspraak voor mij bij de praktijkondersteuner. In de drie weken daarna heb ik geregeld met de praktijkondersteuner gebeld, maar hier kwam weinig uit.
Accepteren dat ik een burn-out heb
Toen ik mijn vriendinnen op de hoogte stelde van mijn situatie zeiden twee vriendinnen, afzonderlijk van elkaar, ‘heb je niet een burn-out?’ Dat was confronterend. Ik wilde het niet geloven, maar ik wist dat ze gelijk hadden. Ergens diep van binnen wist ik het ook al lang, maar ik kon moeilijk toegeven dat ik een burn-out had op mijn 23e.
Het werd tijd om de dokter nog eens te bellen. Ik vroeg aan haar of ik niet een burn-out had. Haar antwoord luidde als volgt: ‘ik vind je daar nog wel een beetje te jong voor.’ Eerlijk gezegd wist ik niet hoe ik hier op moest reageren. Ze verwees me wel door naar een psychologenpraktijk. Na het intakegesprek kreeg ik inderdaad de diagnose burn-out.
De huidige situatie
Op dit moment ben ik al een half jaar in behandeling. Onderhand ben ik alweer over mijn maximale aantal sessies heen die ik in eerste instantie kreeg. Helaas slaat de therapie nog niet goed aan bij mij, wat ik heel lastig vind. Ik ben altijd al een beetje schuw geweest voor therapie, omdat ik helaas slechte ervaringen heb.
Ik ben wel blij dat er een neutraal persoon met me meekijkt. Een steuntje in de rug. Sinds drie weken heb ik een nieuwe therapeut, omdat mijn vorige naar een andere locatie is verhuisd. Deze overstap vond ik erg moeilijk. Ik had het gevoel dat ik weer helemaal opnieuw moest beginnen, weer uitleggen hoe het gaat en hoe ik me voel. En dat viel wederom niet mee.
Of dit de juiste vorm van therapie voor mij is, weet ik nog niet zo goed. Ik ben mij langzaam aan het oriënteren op andere therapieën die misschien beter bij mij zullen passen. Gelukkig voelt dit niet als weggegooide tijd. Ik denk dat ik mijn pad moet belopen zoals ik dat op dit moment doe.
Wat zijn de grootste veranderingen in jouw levenspatroon die je doorgevoerd hebt om je beter te gaan voelen?
Dit is heel verschillend. Omdat ik veel ups en downs heb en binnen die ups en downs nog meer ups en downs heb, zijn mijn behoeften telkens anders. Dit maakt herstel soms wel een stukje lastiger.
In het begin merkte ik dat ik vooral heel veel wilde slapen, alleen binnen zat en me eigenlijk zo veel mogelijk opsloot en de wereld aan me voorbij liet gaan. Toen de zomer begon sloeg dit totaal om. Ik was wat meer tot rust gekomen en wilde er uit! Zo sprak ik veel af met vrienden, ging naar de kroeg en maakte het vaker laat. Of dat echt gezond voor me was? Dat denk ik niet. Maar het voelde wel heel goed om even te doen. Ik had het nodig.
Verschillende periodes
Deze periode nam vervolgens ook weer af. Ik besloot afspraken te maken met mijn psycholoog en maakte dagschema’s. elke ochtend om 9 uur opstaan, 12 uur ontbijten, 3 uur lunchen en 7 uur avondeten, waarna ik om 12 uur naar bed ging. Tussendoor wisselde ik activiteiten en rustmomenten af.
Het duurde wel even voor ik in dit ritme kwam. Nu was dit een periode dat het fysiek heel slecht met mij ging en mentaal juist heel goed leek te gaan. Doordat mijn lichaam niet meewerkte vond ik het op den duur steeds moeilijker en saaier worden om mijn routine aan te houden. Mijn dagen duurden lang en voelden zinloos. Mijn hoofd wilde graag, maar mijn lijf trok mij telkens terug. Dit was onwijs frustrerend. Ik moest heel veel laten en dat voelde vreselijk.
Niet eerlijk tegen mezelf
Deze periode heeft dik anderhalve maand aangehouden, tot iemand mij weer even met mijn neus op de feiten drukte en ik er achter kwam dat het mentaal helemaal niet zo goed ging zoals ik al die tijd dacht. Ik hield mezelf voor dat ik me goed voelde. Niet omdat ik dat mezelf afdwong, dit deed ik onbewust. Omdat ik al jaren met depressies en oververmoeidheid leef, weet ik dat ik na een down weer een up moet krijgen om te overleven. En zo deed ik dat nu weer.
Nu ik me weer focus op hoe het mentaal met mij gaat, gaat het fysiek weer iets beter. Mentaal gaat het alleen weer wat minder. Op dit moment heb ik niet echt meer een ritme. Dit wil ik wel weer op den duur, maar ik merk dat ik juist nu weer even zo lang wil slapen als nodig is, wil eten als ik trek heb en wil bewegen of juist niks doen als ik die behoefte heb. En dat werkt op dit moment prima voor mij.
Wat vind jij het lastigste aan in de ziektewet zitten?
Je kan beter vragen wat ik niet lastig vind aan in de ziektewet zitten. Helaas is mijn ervaring met Arbo artsen erg slecht. In het begin werd er weinig naar mij geluisterd en werd ik constant gepusht. Vanwege Corona gaan alle afspraken telefonisch. Ik heb dus nog niemand gezien, ik ken alleen stemmen.
Ergens vind ik dat wel een nadeel, maar het heeft ook voordelen. Ik hoef niet meer ergens naar toe. Ook merk ik dat ik niet echt een band met hen opbouw, waardoor ik eerlijker kan zijn en me minder snel om laat praten. Ik ben nogal gevoelig voor de mening en adviezen van anderen. Via de telefoon is dit minder.
Arbo en re-integratie
Na mijn eerste gesprek met de praktijkondersteuner van de Arbo arts, was ik nogal ontdaan. Ik raakte in paniek en begon enorm te huilen toen ik ophing. Ze zei na een gesprekje van 15 minuten dat ik wel weer wat kon gaan doen. Op dat moment zat ik net twee maanden thuis. Na het gesprek liep ik naar mijn werkgever om aan te geven dat ik echt nog niet kon werken. Gelukkig reageerde hij hier heel relaxed op.
Een paar dagen na dit gesprek belde de re-integratie coach. Hij vroeg zich af waarom ik nog niet aan het werk kon. Ik legde het aan hem uit, maar daar leek hij niet mee akkoord te gaan. ‘Ik wil niet kijken naar wat je niet kan, maar naar wat je wel kan.’ Zei hij.
Ik voelde aan alles dat ik enorm gefrustreerd raakte. ‘Niks! Ik kan niks!’ was dan ook mijn enige antwoord. Ik voelde me absoluut niet begrepen. Alsof zowel de praktijkondersteuner als de re-integratie coach gewoon niet maar mij wilden luisteren. Het enige wat zij wilden was mij aan het werk krijgen.
Gelukkig ging het opvolgende gesprek met de praktijkondersteuner iets beter. Ze was akkoord dat ik nog een tijdje thuis zou blijven, om na een maand langzaam te gaan beginnen.
Sociale angst artikelen:
Deze situaties triggeren sociale angst
Dit zijn sociale angst triggers op de middelbare school
Sociale angst veroorzaakt deze onhandige gewoontes
Je weet dat je sociale angst hebt als je.. je herkent in dit artikel!
Deze gesprekjes voer ik met mijn sociale angst
Werken tegen beter weten in
Eind september was mijn eerste werkdag. Twee uur. En de week erop twee dagen twee uur. Om elke twee weken een uurtje per dag erbij te pakken. Dat klonk best oké. Maar in de praktijk bleek dit enorm tegen te vallen. Na zes keer gewerkt te hebben besloot ik de re-integratie coach te bellen om te vragen of ik minder kon werken. Het ging namelijk niet beter met mij, maar ik ging wel werken. Door het werken ging het weer slechter. We spraken af om weer terug te gaan naar een dag per week twee uurtjes werken.
Die zelfde week belde de praktijkondersteuner weer om te vragen hoe het met het opbouwplan ging. Ik vertelde dat het eigenlijk helemaal niet ging en dat ik me weer slechter en slechter ging voelen, dat ik wilde stoppen met werken. Dit was een goed gesprek. We spraken af dat ik komende tijd, wat ongeveer vier tot zes weken zou zijn, weer thuis kon zitten en goed voor mezelf kon gaan zorgen. Ik was eerlijk gezegd verrast dat ze zo meelevend was en me de tijd gaf. Wat super fijn! Maar misschien wat te mooi om waar te zijn? Een beetje wel…
Mijn re-integratiecoach gaat over mijn grenzen
De volgende dag belde mijn re-integratie coach weer. In eerste instantie om te vragen hoe het met me ging en hij wilde graag even persoonlijk van mij horen waarom ik weer ging stoppen met werken. Dat vond ik best aardig van hem. Helaas duurde zijn vriendelijkheid maar twee minuten voor hij weer vragen ging stellen als, ‘Wat denk je dat je wel kan? Kan je niet thuis wat dingetjes doen? Hoe zou jouw ideale werkdag eruit zien op dit moment?’ Ik raakte gefrustreerd en dat merkte mijn re-integratiecoach op den duur ook. Ik verhief mijn stem en probeerde hem opnieuw duidelijk te maken dat het echt niet ging! Ook zei ik hem dat ik niet beter werd van dit soort gesprekken. Dat ik totaal niet begreep waarom hij belde met deze vragen, terwijl ik nota bene de dag daarvoor afspraken had gemaakt met de praktijkondersteuner.
Voor mij is dit werkelijk onbegrijpelijk. Na dit soort telefoontjes stort ik altijd twee dagen totaal in. Deze mensen zouden er moeten zijn om mij goed te begeleiden, maar in plaats daarvan maken ze me nog zieker. Gelukkig lukt het me steeds beter om mijn grenzen aan te geven. Het is in elk geval een goede oefening.
Mijn werkgever
Met mijn werkgever heb ik veel ups en downs gehad. In eerste instantie snapte hij mijn verhaal niet. Na ongeveer drie keer uitleggen hoe het voor mij was begon hij het enigszins te begrijpen en gaf hij mij tijd en ruimte. Toch stopte dit op den duur ook weer en begon het verhaal weer van voren af aan. Dit heeft zich onderhand zeker drie keer herhaald en dat is best lastig. We hebben een goede band en soms wordt het daardoor ook wat te persoonlijk. Ik leg hem dan graag grondig uit wat er in mij omgaat. Hierdoor gaat hij het misschien wel beter begrijpen, maar wordt het ook zwaarder voor mij om telkens weer bepaalde onderwerpen op te halen, die een werkgever eigenlijk helemaal niet hoeft te weten. Ik weet dat dit ingewikkeld kan worden en dat het zelfs tegen mij gebruikt zou kunnen worden.
Nu ik zo lang thuis zit en na mijn re-integratie weer gestopt ben, merk ik dat hij het ook zat is. Dat begrijp ik wel, want zelf ben ik het ook onwijs zat. Ik kan het alleen niet mooier maken dan het is. Ik weet dat het voor hem financieel zwaar is, omdat hij niet verzekerd is, maar dat is – hoe hard het ook klinkt – niet mijn probleem. Toch kan ik me daar soms wel heel schuldig over voelen.
Wil ik hier nog wel werken?
Laatst was ik op mijn werk voor mijn wekelijkse kop koffie, om toch een beetje betrokken te blijven. Toen overviel mij ineens het gevoel dat hij helemaal niet meer wil dat ik terugkom. Het kwam door bepaalde dingen die hij zei en hoe hij op mij reageerde. Een super naar gevoel. Ik snap wel dat hij mij niet meer wil betalen en daarom liever heeft dat ik ontslag neem, maar ik geloof dat hij me ook niet meer in dienst wil als ik morgen weer fulltime kom werken.
Ik zit hier aardig mee. Mijn plan was om zeker nog wel terug te komen bij hem. Als hij dat niet meer wil, dan is de motivatie ook niet meer zo groot. Ik wil daarom gaan kijken naar wat de mogelijkheden zijn. Er zijn nu een hoop mogelijkheden om te re-integreren, bijvoorbeeld op een andere plek. Want ik twijfel zelf nu ook steeds meer of ik zelf nog wel terug wil komen op mijn huidige werkplek. De enige manier om hier achter te komen is door er over te praten. Dat zal betekenen dat ik mijn re-integratiecoach moet gaan bellen om bij hem te informeren. Dat vind ik heel eng, want dat betekent dat mijn werkgever ook op de hoogt wordt gesteld van het feit dat ik andere opties overweeg. Maar ik moet doen wat goed voelt voor mij.
Wat zou je anderen willen meegeven die met mentale klachten in de ziektewet terecht komen?
Blijf goed voelen en aangeven wat voor jou goed is. Zoek iemand die je kan helpen, want het is echt fijn om ondersteund te worden in deze tijd. Zelf vraag ik mijn psycholoog ook vaak om hulp over hoe ik met bepaalde situaties om moet gaan. Het geeft mij het gevoel dat er hoe dan ook iemand achter mijn beslissingen staat.
Maak je problemen bespreekbaar. Zodra jij er over gaat praten, kunnen mensen uit je omgeving rekening met je houden. En geloof me, veel mensen helpen je graag. De enige die jou echt kan helpen ben jij zelf, maar je hoeft het niet alleen te doen. Jij moet aangeven waar je behoefte aan hebt, anders kan niemand je helpen.
Tot slot, is er nog iets wat je graag kwijt wil?
Het klinkt misschien gek, maar ik ben blij dat ik in een burn-out terecht ben gekomen. Ik ren onderhand al jaren door. Van school naar school, van baan naar baan. Ik heb zo veel gedaan waar ik te veel energie in heb gestopt terwijl ik er helemaal niet blij van werd. Nu moet ik stilstaan. Er is maar één manier om hier uit te komen en dat is rust nemen en goed voelen wat ik graag wil. Mijn burn-out geeft mij tijd en ruimte om een aantal dingen goed aan te pakken en er achter te komen waar ik blij van word. Doordat ik altijd maar doorging, kon ik ook niet meer bedenken wat ik graag zou willen. Ik dacht alleen maar aan wat niet mogelijk was. Alles was teveel en dat is natuurlijk niet gek gezien mijn situatie nu.
De toekomst
Nu heb ik ideeën over hoe ik mijn toekomst zie en zie ik mogelijkheden om er te komen. Er is eerst nog veel te doen, maar er is wel iets om naar uit te kijken. Dit gaat niet altijd gemakkelijk. Er zijn nog veel momenten dat het totaal onmogelijk lijkt. Vooral onmogelijk om uberhaupt uit mijn burn-out te komen. Maar ik houd hoop en weet dat er een dag komt dat ik weer hersteld ben en op de juiste plek zal zitten.
Met lotgenoten praten helpt mij ook. Ik vind hier veel erkenning en het is fijn om te zien dat je er echt uit kan komen, zelfs sterker dan voorheen!
Ondanks dat ik verwacht dat ik ook nog door een depressieve periode zal moeten, houd ik altijd in mijn achterhoofd dat het beter zal worden.
Liefs,
Maartje van Kampen
Andere artikelen:
Wil je meer weten over sociale angst? Ik geef je 5 manieren om sociale angst te onderzoeken
Je eigen angst ontdekken? Doe het met deze dagboekvragen voor sociale angst
Ik leer je hoe je dagboek schrijft voor je mentale gezondheid
30 dagboekvragen voor je persoonlijke ontwikkeling
30 dagboekvragen voor meer zelfliefde
