Hoe ik in de ziektewet kwam
Om open te zijn over mijn mentale gezondheid, wil ik ook mijn verhaal vertellen over hoe ik in de ziektewet kwam. Maar waar begin je dan eigenlijk? Best een ingewikkelde vraag om te beantwoorden. Om er achter te komen wat er voor gezorgd heeft dat ik in de ziektewet terecht kwam moeten we een hele lange tijd terug. Achteraf gezien zijn de eerste prikkels al ontstaan in mijn jeugd, toen ik nog maar een jaar of 7 of 8 was. Toch is er een neerwaartse spiraal ontstaan vanaf mijn puberteit en ik neem je in deze blog mee hoe ik uiteindelijk in de ziektewet terecht kwam.
School en falen
Ik durf nu van mezelf te zeggen dat ik intelligent ben. Na de basisschool kreeg ik het advies om naar HAVO/VWO te gaan en uiteindelijk heb ik ook de HAVO afgerond. Dat is echter niet zonder slag of stoot gegaan. Vanaf de derde klas ontdekte ik feesten, drank, sigaretten en uitgaan en verschoof mijn aandacht steeds meer naar die sociale activiteiten dan school. In het vierde jaar van de HAVO was ik op woensdag en op vrijdag vrij, wat betekende dat ik op dinsdag, donderdag en zaterdag in de kroeg stond. Een heerlijke tijd, maar niet zo goed voor mijn school. Met de hakken over de sloot ging ik over naar HAVO 5. Ik moest echt mijn schouders er onder gaan zetten in dat vijfde jaar, maar dat heb ik niet echt gedaan. Wat ik heb gedaan mocht niet baten en ik zakte met 0,1 punt te weinig. Zuurder kan denk ik niet.
Ik vond het best zwaar om te zakken. Het voelde niet alleen als falen, maar ook als een scheiding van mijzelf met anderen. Zij gingen door en ik stond stil. Dat voelde raar en een beetje eenzaam.
Tijd voor een nieuwe plek
Teruggaan om mijn laatste jaar nog eens op dezelfde school te doen wilde ik niet en ik ging naar het sprintlyceum. Een school waar je alleen de vakken in hoefde te halen die je onvoldoende had. Ik ging een avond in de week naar school en werkte daarnaast. Het zou een periode van een jaar worden waarin ik zou werken, geld zou gaan verdienen, mijn diploma zou halen en een opleiding uit zou kiezen. Ik zou economie en wiskunde inhalen, maar wiskunde liet ik al snel vallen. Daar snapte ik echt niks van. Veel geld heb ik niet verdiend, want een passend baantje vinden bleek nog niet zo eenvoudig. Toen ik uiteindelijk in een horlogewinkeltje kwam te werken ging deze failliet en moest ik weer op zoek naar wat nieuws.
Wel koos ik een nieuwe studie uit: HRM. Een jaar later startte ik met deze studie. Op een of andere manier was deze studie in het eerste jaar gecombineerd met MER. Een opleiding met veel statistiek en wiskundige vakken. Het eerste jaar haalde ik weer met de hakken over de sloot. Ik moest er een vakantie voor verschuiven om mijn laatste cijfers bij elkaar te sprokkelen. De twee weken vakantie daarna ben ik ziek geweest in Spanje. Ik was volledig over mijn grenzen gegaan.
Gastblogs van anderen in de ziektewet:
Charlotte woont op kamers en zit in de ziektewet. Lees haar verhaal hier.
Maartje kreeg een burn-out. Lees hier meer.
Lees hier over de sociale angststoornis van Angelique
Joyce is nierpatiënt. Lees hier wat hier de mentale impact van is.
Op mezelf wonen
Toch ging ik in het tweede jaar op kamers. Ons gezin was daar ook aan toe. Ik wilde mijn eigen pad gaan en mijn eigen beslissingen nemen en dat ging niet altijd even goed samen met het gezinsleven thuis. Na twee jaar ploeteren inclusief een jaar van op mezelf wonen en eigen keuzes maken moest ik stoppen, omdat ik die vakken niet haalde. Ik had twee jaar lang in mijn eentje geprobeerd om mijn weg te vinden, maar ik had gefaald.
Omdat studeren niet gratis is, moest ik goed nadenken over wat ik wilde doen. Mijn ouders zeiden dat het misschien beter was om eerst een MBO opleiding te gaan doen. Dan had ik tenminste een papiertje. Ik voelde me dom en had niet het gevoel dat ik geen HBO opleiding aankon, maar wist ook niet hoe ik het wel aan zou kunnen. Na een grondige zoektocht stuitte ik op de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening en schreef me in. Ergens voelt het raar om in de ziektewet te zitten met dit diploma op zak, maar het valt me op dat meer mensen met sociale angst zo’n achtergrond hebben.
De knop om
Het gevoel dat ik het HBO niet aankon sluimerde nog steeds. Ik wilde nu laten zien dat ik echt dit niveau aankon en dat ik kon studeren, werkte keihard, had mijn verslagen altijd twee weken voor de deadline af en haalde goede cijfers voor mijn toetsen, waar ik hard voor leerde.
Ik haalde mijn propedeuse in een jaar en voelde me ontzettend trots. Mijn docenten waren tevreden, mijn stages liepen goed. Ik voelde dat ik het aankon en keek uit naar mijn jaarstage.
Pesten op het werk
Ik kwam terecht bij het Algemeen Maatschappelijk Werk. Dat is de plek waar je komt als je door de gemeente wordt doorverwezen. Het was 10 minuten reizen met de trein en het leek me een ontzettend leuke plek. Ik had er zin in en was blij dat ik een stage gekregen had. Ergens had ik het gevoel dat dat niet ging lukken en ik had ook al een rampzalig gesprek gehad, maar het was toch gelukt. Wat een geluk, dacht ik toen.
Na een half jaar van complimenten bleek mijn tussenevaluatie helemaal niet goed te zijn. Ze waren niet tevreden over mijn voortgang, hadden veel beter van mij verwacht. Vanaf dat moment was het niet meer leuk op mijn stage. Ik werd op mijn woorden gepakt, kreeg plagerige opmerkingen toen ik hakken aanhad en kwam er achter dat iedereen gezellig thee zat te drinken en ik niet gevraagd was. Als kers op de taart werd mijn jaarevaluatie niet goedgekeurd en moest ik de zomer stage doorlopen. De feedback die ik kreeg sloeg helemaal niet op mij en was heel algemeen. Mijn begeleider van school stond echter achter hun keuze. Ik belde mijn vakantiebaantje af en moest nog zes lange weken bij deze mensen zijn, zonder de andere twee stagiaires die me nog wat ondersteunden tijdens mijn stage.
Ik was in die periode gaan samenwonen met mijn toenmalige vriend. Wat als een goed idee leek, bleek rampzalig uit te pakken. Toen ik verdrietig thuiskwam, omdat ik mijn stage moest doorlopen, kreeg ik van mijn partner te horen dat ik niet moest vergeten hoe zwaar het was voor hem dat het niet goed ging op mijn stage en dat ik daar rekening mee moest houden.
Afstuderen en verder zoeken
De knauw die ik toen heb opgelopen is tijdens mijn studie niet meer weggegaan. Ik heb een hele fijne afstudeerstage gehad met mensen om me heen die echt ontzettend liefdevol waren en volledig achter me stonden, maar ik was kwetsbaar geworden. Op een plek waar ik voelde dat ik de verbinding kon maken lukte me dat niet meer en hoopte ik vooral dat ik zo snel mogelijk mijn diploma zou halen, de bevestiging dat ik toch nog wat goed kon doen.
Die bevestiging gaf het echter niet. Toen ik afstudeerde was de decentralisatie en waren er geen banen te vinden. Na een heleboel onbeantwoorde sollicitaties kwam ik via een vriendin bij een energieleverancier terecht als klantadviseur. Ik ging aan de telefoon op een klantenservice werken met mijn HBO diploma. Ik kan je vertellen dat dat niet als een succes voor mij voelde. Toch heb ik het gedaan, omdat ik wilde werken en werkervaring op wilde doen. Achteraf gezien heb ik ook nooit spijt gehad van die beslissing.
Het werkende leven leren kennen
Bij dit bedrijf leerde ik onderdeel te zijn van een organisatie. Ik had lieve collega’s en een plek waar ik me thuis voelde. Ik leerde er omgaan met beoordelingsgesprekken en coachgesprekken. Mijn relatie ging uit, wat voor mijn mentale gezondheid enerzijds heel gezond was, maar anderzijds heel veel kostte. Toch bleef ik doorwerken. Ik kreeg promotie, de erkenning dat ik beter kon. Het was op dat moment alleen al veel te laat voor mij. Ik had een ontzettend negatief zelfbeeld en absoluut geen zelfvertrouwen. Ik liet mijn stem niet horen, omdat ik dat niet durfde. Toch heb ik nooit aan de ziektewet gedacht. Uiteindelijk werd mijn contract niet verlengd en kostte het me mijn baan.
Werkloos
Natuurlijk was ik enerzijds verdrietig dat ik mijn baan kwijtgeraakt was, maar ik voelde me vooral opgelucht. Eindelijk hoefde ik even niet meer, kon ik op adem komen. Ik stopte met werken op de dag voor koningsdag en feestte mezelf door de eerste twee weken werkloosheid. Daarna nam ik de tijd om bij te komen en uit te zoeken welke richting ik op wilde. Ik sliep veel en spendeerde lange dagen alleen thuis. Het voelde helemaal niet verkeerd om alleen te zijn en ik verveelde me eigenlijk nooit. Achteraf gezien was dat het moment geweest om naar de huisarts te gaan, want toen ging het al slecht met me. De maanden werkloos zijn waren een kortdurende oplossing, maar ik had ze beter al in de ziektewet kunnen doorbrengen.
Lees meer over sociale angst:
Is sociale angst erfelijk of aangeleerd? Ik schrijf er over in dit artikel.
Meer weten over sociale angst? Leer in dit artikel hoe je dat kunt doen.
Rondom sociale angst bestaan flink wat misvattingen. Lees hier welke en waarom ze niet waar zijn.
Herkenbare artikelen over sociale angst:
Maar liefst 23 sociale angst triggers in een artikel!
Sociale angst is als een bitch. Lees hier gesprekjes met sociale angst.
Je weet dat je sociale angst hebt als je je herkent in dit artikel.
In dit artikel lees je 10 typische sociale angst momenten.
Nieuwe baan
Na een periode van 4 maanden thuis zitten ging ik aan de slag bij een uitzendbureau in een dorp verderop. Wat een fantastische plek leek te zijn bleek al snel een nachtmerrie die leek op mijn jaarstage. De klik met mijn manager was heel goed, maar toen ze na 1,5 maand met zwangerschapsverlof ging bleek dat ik totaal geen aansluiting had met het team. Er werden met ogen gerold als ik vragen stelde en ik werd te pas en te onpas gecontroleerd.
Het kostte me in de ochtend steeds meer energie om me aan te kleden en naar mijn werk te gaan. Ik huilde onder de douche, zonder echt directe aanleiding. Als ik op het werk was verstopte ik me achter de computer en zei ik zo weinig mogelijk. Ik ging de boodschappen doen voor de lunch om even de deur uit te zijn en greep elk moment om even weg te zijn uit het kantoor.
Het buitensluiten werd steeds erger en op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik zat klem, voelde me doodongelukkig en wist me geen raad meer. Het voelde alsof het niet lang meer duurde voordat ik me helemaal niet meer kon bewegen. Voordat ik mijn bed niet meer uit kon komen, zo moe was ik.
In gesprek met het team
Op een maandagochtend heb ik het team aangesproken dat ik graag wat wilde bespreken. Ik heb toen in de ochtendmeeting aangegeven dat ik het niet meer naar mijn zin had op deze werkplek. Dat ik me niet op mijn gemak voelde en niet het gevoel had echt welkom te zijn in het team. Ik vertelde ook dat ik me daarnaast helemaal niet gelukkig voelde. Dat ik me thuis niet fijn voelde en weinig meer kon doen. Mijn collega’s reageerden erg verbaast. Ze waren vooral bezig met hun eigen aandeel in deze situatie. Ik heb daar niet zo op gereageerd. Ja, zij waren een aandeel in deze situatie, maar eerder de druppel die de emmer deed overlopen. Ik moest daar weg, of dat nou een nieuwe baan was, of de ziektewet in.
Bij de huisarts Op 13 december 2018 zat ik uiteindelijk bij de huisarts. Na een lange periode van jarenlang tegenslagen en knokken was ik helemaal op. Het ging al tijden niet goed met me en ik wist niet meer hoe ik op eigen kracht verder moest. Ik had nergens meer energie voor, was veel verdrietig en nog veel meer boos op alles en iedereen om me heen en voornamelijk mezelf. Ik kon niet meer vechten, maar wat nog veel belangrijker was, ik wilde niet meer vechten. Al mijn strijdlust om door te gaan was verbruikt. Met serieuze burn-out verschijnselen werd ik naar huis gestuurd en dat was het moment dat ik in de ziektewet kwam. Daar bleef het uiteindelijk niet bij, weet ik nu. Maar dat is waar alles begon..
Wat vind jij het meest opvallende aan hoe ik in de ziektewet kwam?
Liefs,
Linda
