LindaIn gesprek over mentale gezondheid pt. 1
In gesprek over mentale gezondheid, in gesprek over de ziektewet, ervaringsverhalen, samen kijken naar de toekomst en tips uitwisselen is iets wat ontzettend goed is voor je herstelproces. Thies en ik zitten allebei op Instagram en delen hier open over onze persoonlijke situatie. Toen we in gesprek over ons eigen proces waren ontstond het idee om samen in gesprek te gaan in de vorm van een blog. Als ouderwetse penvrienden in een nieuwerwets jasje, met de mogelijkheid voor jullie allemaal om mee te lezen, reflecteren en te leren.
Hé Linda,
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik het superleuk vindt om samen met je te bloggen! Dat dit maar het begin mag zijn van een mooie conversatie tussen ons op raarsociaal.nl!
Ik ben even benieuwd hoe het nu met je gaat? Via je blog en Instagram krijgen je lezers, volgers en uiteraard ikzelf veel van mee van je leven en hoe kwetsbaar je dat deelt. Grote complimenten daarvoor trouwens.
Nu en toen
Ik vraag even specifiek naar hoe het NU met je gaat omdat ik benieuwd ben of je nog wel eens terugdenkt. Ga je in je hoofd nog wel eens terug naar het moment dat je thuis kwam te zitten? Dat je besefte: ik zit in de ziektewet?
Kan je je dat moment nog voor de geest halen? Voor mij voelde het totaal verloren. Alsof ik mijn collega’s en team in de steek liet. Geen idee wat ik met mijzelf aan moest of welke richting mijn leven de volgende maanden op zou gaan. Totaal kopje onder in de burn-out en voor jou (waarschijnlijk) de sociale angst.
Waardevolle pijn
Dat moment en verloren gevoel wens ik niemand toe. Maar het is wel een heel belangrijk moment. Om meerdere redenen. Het is namelijk het moment dat de weg omhoog onmogelijk lang lijkt. Ze noemen het niet voor niks rock bottom denk ik.
Voor ons twee en ieder ander die wel eens in de ziektewet heeft gezeten zal het herkenbaar zijn. Het was het moment dat onze transformatie begon en we heel langzaam maar zeker gingen toewerken naar een betere en sterkere versie van onszelf. Stapje voor stapje omhoog.
Misschien had je net als ik geen idee wat de volgende maanden zouden brengen. Of misschien zette je direct je schouders eronder en had je direct door dat je raarsociaal wou creëren. Misschien waren je plannen en visie zelfs nog groter.
De eerste dag thuis
Maar als je terugdenkt aan dat moment dat je thuis kwam te zitten. Die eerste dag. Dan weet ik zeker dat je net als ik het vizier op de toekomst had. Je wil beter worden in de toekomst. Uit de ziektewet in de toekomst. Weer aan het werk in de toekomst. Geen sociale angst misschien meer hebben in de toekomst.
En die blik zal nu waarschijnlijk ook nog op de toekomst gericht zijn. Het punt dat ik wil maken: kijk je ook nog wel eens terug? Herinner je je nog hoe het voelde om te willen wat je nu hebt? Hoe het voelde om te willen waar je nu staat?
Denk eens terug aan dat gevoel én het moment dat je thuis kwam te zitten en wees ontzettend trots op waar je nu staat. We zijn allemaal zo verloren in de stroom van het drukke dagelijkse leven en onze samenleving. We vergeten daardoor nog wel eens om terug te kijken en trots te zijn op wat we allemaal hebben bereikt. Laat dit het moment zijn voor jou en ieder ander in de ziektewet of met een mentale ziekte om even terug te kijken en trots te zijn.
Burn-out jubileum
Ik schrijf dit specifiek omdat het deze week precies een jaar geleden is dat ik in mijn burn-out terecht kwam. Terwijl ik in mijn hoofd door het afgelopen jaar ging en bedacht wat het mij heeft gebracht en geleerd pinkte ik een traantje weg. Omdat ik trots ben waar ik nu sta. Ik gun jou hetzelfde gevoel.
Op een zonnige toekomst en een trots verleden.
Thies
Hoi Thies!
Bedankt voor je mooie brief. Na maanden van contact op Instagram en het idee om samen te bloggen is het eindelijk concreet geworden! We gaan in gesprek over mentale gezondheid. Ik vind het gaaf dat je zo’n waardevolle toevoeging wil zijn op de site. En wat een mooi moment om te starten bij het 1 jarig jubileum van je burn-out! Ergens zou ik willen zeggen: gefeliciteerd. Dat klinkt een beetje gek, maar toch is het een indrukwekkende mijlpaal. Ik begrijp heel goed dat dat je ontroerd.
Op dit moment gaat het aardig met me. Sinds de herfst zich aangekondigd heeft en de dagen korter worden, merk ik dat ik minder energie heb, lichamelijk en mentaal. Daarbij vallen de Corona regels me ook zwaar. Het zorgt voor onzekerheid op het gebied van werk en financiële zekerheid en spanning om me heen.
Corona
Ik praat bewust niet zo veel over Corona op mijn account en blog, omdat ik in mijn eigen bubbel probeer te blijven. De bubbel waarin ik werk aan mijn eigen herstel en toekomst. Dat wil alleen niet zeggen dat het er is. Ik kan het niet compleet negeren. Daar een weg in zien te vinden vind ik nog knap ingewikkeld! Heb jij daar ook last van?
Toch is er ontzettend veel positief veranderd sinds de afgelopen (bijna) 2 jaar. Ik ben een nieuwe versie van mezelf geworden. De Linda die ik een paar jaar geleden was bestaat niet meer. Ik herken mezelf volledig in je gevoel. Op het moment dat ik ziek werd kon ik niks meer, mezelf douchen en aankleden was al te veel. Ik voelde me opgebrand, volledig leeg. Ik werd nergens meer vrolijk van, mijn lichaam stribbelde tegen en ik voelde me ontzettend eenzaam en verloren.
Aan de ene kant wens ik het absoluut niemand toe om in de ziektewet terecht te komen met mentale klachten. Aan de andere kant had ik het voor geen goud willen missen! Nu was het ook zo dat er voor mij geen andere weg meer was. Ik had alles geprobeerd, maar was alleen maar vaster komen te zitten in het net. Ik kon daar niet meer alleen uitkomen, ik had professionele hulp nodig.
In de twee weken voor mijn ziekmelding voelde ik steeds meer dat ik niet meer verder kon. Het klem zitten begon ik letterlijk te voelen. Steeds vaker kwamen er tranen ’s ochtends onder de douche. En steeds vaker kwamen ze als ik achter mijn computer weggedoken zat.
Een knoop doorhakken
Ik besloot voor mezelf dat ik een afspraak zou maken bij de huisarts en zou zeggen: “Het gaat niet goed met mij. Ik voel me ongelukkig en ontzettend gespannen. En ik kan het niet meer alleen. Ik heb hulp nodig.” En dat deed ik. Te horen krijgen dat ik me ziek mocht gaan melden voelde als van een ellenlange glijbaan afglijden en weg te zakken in de ballenbak van de ziektewet. Daar heb ik de eerste weken een beetje gelegen en rondgedobberd, omdat ik geen flauw idee had hoe ik naar de kant moest komen. Kun jij je nog goed herinneren hoe het was? Dat moment dat je bij de huisarts zat?
Toen ik ziek werd had ik nooit durven dromen dat ik hier zou staan met RAARsociaal.nl. Ik heb wel altijd gedroomd van een blog, maar zo concreet als het nu is had ik niet verwacht. Tenminste, niet op dat moment. Ik denk dat dit mijn grootste groei is, omdat ik geloof in mezelf. Ik heb geleerd om van mezelf te houden, ook van de dingen waar ik niet zo goed in ben, of die minder positief zijn aan mij. Door mezelf te accepteren kreeg ik eindelijk ruimte om mijn dromen waar te maken!
De vrouw die twee jaar geleden ziek werd en de vrouw die ik nu ben zijn twee totaal verschillende personen. Ik ben ongelofelijk trots op de groei die ik heb gemaakt in de afgelopen twee jaar en dat geeft moed voor de toekomst. Mijn reis is nog niet ten einde, maar het is niet meer zo zwaar. Ik heb ervaring opgedaan en dingen geleerd. Over mezelf en over mijn situatie. Ik ben meer content met mezelf dan ik in de afgelopen 30 jaar ben geweest en dat voelt fantastisch!
Op de toekomst!
De afgelopen periode heb ik de basis gelegd voor de toekomst en ik heb ontzettend veel zin om er achter te komen hoe het verder gaat met mijn blog en mijn plannen. Hoe is dat voor jou? Hoe kijk jij naar de toekomst? In het algemeen, maar ook met je account? Ik ben nieuwsgierig naar je toekomstplannen!
Op de toekomst!
Liefs,
Linda
Wat ontzettend fijn dat jullie hierover schrijven! Bij het lezen wordt ik ook gelijk weer teruggeworpen nAr mijn eerste dagen in de ziektewet. Het gevoel van niks meer kunnen, wel veel willen of nog denken dat je moet, maar ook de onzekerheid van wat nu… Ik hoop dat veel mensen dit gaan lezen en zich gesteund voelen. Dat mensen een lichtpuntje in zien en het mensen kan helpen bij hun ziektewet pad en herstel!
Dankjewel voor je mooie reactie! Ik hoop ook dat mensen zich gesteund voelen door ons verhaal!