LindaIn gesprek over mentale gezondheid pt. 2
Welkom bij het tweede deel van de ziektewet diaries. Praten over de ziektewet, ervaringsverhalen, samen kijken naar de toekomst en tips uitwisselen is iets wat ontzettend goed is voor je herstelproces. Thies en ik zitten allebei op Instagram en delen hier open over onze persoonlijke situatie. Hieruit is het idee ontstaan om samen in gesprek te gaan. Als ouderwetse penvrienden in een nieuwerwets jasje, met de mogelijkheid voor jullie allemaal om mee te lezen, reflecteren en te leren.
Hi Linda!
Wat fijn dat we hier mee van start zijn gegaan!
In ons vorige hoofdstuk hadden we het vooral over terugkijken, trots zijn op waar we nu staan en hulp zoeken. In jouw brief naar mij stelde je een aantal vragen die op het moment van schrijven (december 2020) erg relevant zijn.
Lockdown
Op dit moment zitten we namelijk in een zware lockdown van een aantal weken. Je gaf eerder al aan dat daar een weg in te vinden erg lastig is. Ik merk hetzelfde en ik denk met ons een groot deel van Nederland en de rest van de wereld ook. Dat brengt mij direct op waar ik het graag met je over wil hebben: hulp zoeken als het nodig is.
Ik denk namelijk dat als er straks een vaccin is, we niet meer in lockdown zitten en deze pandemie voorbij is er een flinke mentale pandemie overheen gaat komen. We gaan de gevolgen van deze periode denk ik nog lang voelen. Waarom? Omdat we als hele maatschappij moeten dealen met de gevolgen van stress van
- meerdere lockdowns
- onzekerheid
- sociale isolatie
- verhoogde (werk)druk
- mogelijk verlies van baan of inkomen
- vrienden en familie lang niet kunnen zien
Het is nogal een lijstje waar we maar mee om moeten zien te gaan. Ik zou dan ook aan iedereen die dit leest willen vragen om je bewust af te vragen wat dit lijstje bij jou allemaal teweeg heeft gebracht. Hoe ga jij daar mee om, Linda?
Iedereen reageert anders
Het is helemaal niet gek als het je allemaal even te veel wordt. Of je de druk ervan even niet meer aan kan. We zitten met zijn allen in dezelfde situatie, maar iedereen gaat er anders mee om. De een kan het makkelijk van zich af laten glijden terwijl de ander er mee blijft zitten en het mentaal moeilijk krijgt.
Ik denk dat ik namens ons beiden spreek als ik zeg dat het heel gezond is om je af te vragen of je er in je eentje wel uit komt. Er is namelijk helemaal niks mis met hulp zoeken. Een ander kan je soms net de handvatten geven of trucjes leren om je door een situatie heen te helpen. Linda en ik zijn er voorbeelden van hoe therapie je uit een donkere periode kan helpen.
Maak je zorgen om je mentale gezondheid
Als ik naar mijzelf kijk dan heb ik lang genoeg voor mijn emoties weggerend om ze opgekropt tot het niet meer te houden was. Ik vraag daarom aan je om je nu alvast zorgen te maken om je mentale gezondheid voordat deze er echt onder gaat lijden. Kun je alles verwerken wat er in het afgelopen jaar is gebeurd? Heb je de juiste mensen om je heen om je te steunen? Praat je genoeg over wat dit jaar met je doet en de emoties die daarbij horen? Gaat de rest van je omgeving er ook goed mee om?
Niet de makkelijkste vragen maar wel goed om even bij stil te staan voordat je merkt dat je mentale gezondheid het te zwaar krijgt.
Ik heb zelf ook weer besloten om in therapie te gaan en ben heel blij dat ik die knoop heb doorgehakt. Hoe moeilijk de beslissing ook is. Soms kom je er nou eenmaal in je eentje niet uit. Ik ben heel dankbaar dat er daarom mensen zijn die ons daarbij kunnen helpen.
Mijn kijk op de toekomst
Linda, in je vorige brief vroeg je ook hoe ik naar de toekomst kijk. En ik moet zeggen dat ik bang ben dat veel mensen het nog erg zwaar gaan krijgen. Wij zijn dat volgens mij al een beetje voor omdat we zo met onze mentale gezondheid bezig zijn en het precies herkennen als we hulp nodig hebben. Ik hoop dat de rest van ons land de juiste tools en handvatten heeft om ook om te gaan met deze periode. Zodat we straks geen vloedgolf aan burn-outs, depressies, ansgstoornissen en andere mentale ziektes krijgen.
Wat denk jij dat mensen het beste kunnen doen hierin? Ik ben benieuwd! Tot de volgende keer :).
Thies
Hoi Thies!
Wat een bizarre periode is dit zeg.. In ons vorige hoofdstuk wisten we nog niet dat we er nu zo bij zouden zitten. Nu zijn we het nieuwe jaar gestart in een zware lockdown, met feestdagen achter de rug zoals we ze nog nooit gevierd hebben.
Het missen van vrijheid
Natuurlijk zijn de corona regels er niet voor niks. De bedoeling is dat ze bijdragen aan een veilige, gezonde leefregels. Dat neemt niet weg dat er een stukje vrijheid is afgenomen. We mogen niet doen wat we normaal doen, moeten ons aan regels houden en ons inhouden. Dat betekent dat je ongemerkt continu op eieren loopt. We hebben niet voor niks mensenrechten. Deze rechten om in vrijheid te leven geven ons de mogelijkheid om onze dromen na te streven en te groeien. Op dit moment staan we stil. Noodgedwongen en voor een groter goed, maar dat neemt niet weg dat onze hersenen deze spanning hetzelfde interpreteren. We zijn aan het overleven, in plaats van leven. Dat heeft grote invloed op je mentale gezondheid.
De ziektewet en Corona
Voor mij is dit een hele zware periode. Ik zit nu ruim twee jaar in de ziektewet en in de afgelopen weken ben ik best wel achteruit gegaan. Mijn vriend werkt volledig thuis, wat betekent dat ik veel minder tijd alleen heb. Ik vind het ook intensiever om bijna de hele dag samen te zijn. Het zit in me om veel rekening te houden met anderen. Ik ben echt aan het leren om mezelf niet te vergeten in de context met andere mensen.
Op dit moment kan ik daar elke dag mee oefenen. Dat voelt als een zegen, want anders waren we lang niet zo ver als dat we nu zijn in onze relatie, maar het is ook loodzwaar. Elke dag bewust leren en oefenen vreet energie. Zo veel dat ik mezelf een rustperiode heb gegeven. Het is niet anders. Al mijn aandacht gaat naar het leren samenleven en mezelf niet vergeten. Hoe is dat voor jou Thies? Lukt het je om je eigen ding te blijven doen, nu de omgeving is veranderd?
Wachten
Deze periode betekent voor mij wachten. Ik moet wachten tot ik een uitspraak krijg over mijn WIA uitkering. Nooit had ik verwacht dat ik te maken zou krijgen met de WIA, maar toch is het zo. Of dat anders was geweest als er geen corona was durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar die kans zit er dik in. Dat vind ik ingewikkeld. Mijn sociale angststoornis is iets waar weinig over bekend is, dus ben ik steeds weer aan het uitzoeken en experimenteren. Groei meten kan daardoor lastig zijn. Nu is daar Corona bij gekomen met al zijn nieuwigheden, dus is er nog iets waar ik geen grip op heb. En laat ik nou net niet zo lekker gaan op geen controle hebben…
Nu het nieuwe jaar is aangebroken start voor mij een jaar van zelfzorg. Vorig jaar ben ik ontzettend gegroeid, maar ik ben mezelf ook nog steeds een aantal keren voorbij gelopen. Angst voerde nog steeds zo nu en dan de boventoon en dat had ik niet altijd door. Maar ik heb er van geleerd en dat geeft hoop voor 2021.
Investeren in mezelf
Ik heb er voor gekozen om te investeren in mezelf. Ik ga een coachingstraject volgen bij Shyanne van Levensgroei. De GGZ heeft mij op weg geholpen, maar nu heb ik wat anders nodig dan dat. Via Instagram heb ik mogen ontdekken dat er zo veel meer mogelijkheden zijn dan alleen de weg langs de huisarts. En ja, dat kost geld. Ik heb het geluk dat mijn ouders mij op dit moment financieel kunnen steunen en daar ben ik heel erg dankbaar voor. Ik weet dat het mij gaat helpen om straks weer zelfstandig te zijn en zelf geld te verdienen. Dat het me in staat stelt om het terug te betalen en dat die investering me de rest van mijn leven gaat helpen.
Dat is dan ook mijn tip. Investeer in jezelf, in jouw mentale gezondheid. Ga op zoek naar hulp, in welke vorm dan ook. Twijfel je of je misschien overspannen begint te raken? Vraag om hulp! Denk niet dat een ander het erger heeft dan jij. Denk aan jezelf. Zie het als het behalen van je rijbewijs. Natuurlijk kost dat in een keer een smak geld, maar het betekent ook dat je misschien wel tot je achtentachtigste achter het stuur zit!
Meer tijd over met mezelf
De ziektewet heeft mij geleerd hoe het is om op mezelf aangewezen te zijn. Ik denk dat deze corona periode iedereen heeft geleerd wat het is om steeds meer op jezelf, of een heel klein netwerk aangewezen te zijn. Je kunt je niet meer afleiden met allerlei feestjes en sociale activiteiten. Als blijkt dat je al een tijdje niet meer zoveel van jezelf houdt, zal dat nu naar boven zijn gekomen. Neem daar dan ook de tijd voor. Door het wegvallen van andere dingen mag en kun je meer tijd besteden aan jezelf en je mentale gezondheid.
Ik houd mijn hart vast als straks alles weer normaal is. Ik heb het gevoel dat er in deze periode een heleboel mensen thuis werken die het zwaar hebben. Wat gaat er met hen gebeuren, als ze straks weer 40 uur op kantoor moeten zitten?
Maar ergens heb ik een sprankje hoop. Hoop dat deze periode bij meer mensen de ogen opent. Dat mentale kwetsbaarheid minder raar wordt, maar gewoon normaal. Want iedereen heeft zijn eigen kwetsbaarheid. Juist de mensen die geen kwetsbaarheid tonen, worstelen soms het meeste met die kwetsbaarheid. Thies en ik hebben mogen ervaren wat de kracht van die kwetsbaarheid is. Toch is het nog steeds iets ingewikkelds en kan niet iedereen hier goed mee omgaan. Laat deze periode een tijd zijn waarin we, al is het maar een heel klein beetje, wat meer onze kwetsbaarheid leren omarmen.
Hoe is dat voor jou Thies? Hoe heb jij leren omgaan met de kracht van kwetsbaarheid?
Ik ben erg benieuwd. Tot de volgende keer!
Liefs,
Linda
