LindaDat rottige stemmetje
Dat rottige stemmetje in je hoofd die je tegenhoudt in wat je echt wil. Dat rottige stemmetje ken je vast wel. Het stemmetje die je liever kwijt dan rijk bent.
Sociale angst werkt op je brein. Het is als een poppetje op je schouder die je dingen influistert. Alleen fluistert dat rottige stemmetje enkel negatieve dingen in. Het haalt je naar beneden en laat je geloven dat je daadwerkelijk minder bent dan de ander. Het maakt de angst om anderen te beledigen of irriteren alleen maar groter. Met deze gevoelens heb ik heel wat jaren rondgelopen, zonder dat ik echt begreep wat er met me aan de hand was.
In dit artikel deel ik een verhaal over mezelf en hoe ik worstelde met het rottige stemmetje. In dit scenario liep het goed af, maar dat was uitzonderlijk voor de periode voordat ik uitviel. Een leerzame situatie die ik jou graag vertel.
Dat rottige stemmetje zorgt voor spanning op de werkvloer
Ik neem je mee terug naar een paar jaar geleden, toen ik als coach werkte op een klantenservice. Op dat moment wist ik nog niet dat ik sociale angst had, maar wel dat er iets met me aan de hand was. Ik had promotie gemaakt, maar deze hogere functie maakte me eigenlijk alleen nog maar meer gespannen.
Samen met een andere vrouw uit mijn team deed ik de opleiding tot coach die wij intern kregen aangeboden. We moesten geregeld naar het hoofdkantoor voor een lesdag en vormden intervisiegroepjes met collega coaches.
Mijn collega uit hetzelfde team zat in een andere intervisiegroep. De een na de ander viel af bij de opleiding, dus de intervisiegroepjes werden gedurende het traject nog weleens wat gehusseld. Het groepje van mijn collega was zo’n leeg groepje.
Op den duur waren er niet meer genoeg coaches in de groep om intervisie mee te houden. Mijn intervisiegroep was intussen nog zo goed als compleet en de afspraken gingen gewoon door.
Dat rottige stemmetje zorgt voor een schuldgevoel
Hier kwam dat rottige stemmetje voor de eerste keer om de hoek kijken. Als directe collega voelde ik me verantwoordelijk voor het feit dat zij geen groepje had en ik wel.
Ik voelde heel erg de drang om het probleem voor haar op te gaan lossen. Toch heb ik het van me afgehouden en heb ik me gericht op mijn eigen werk, in plaats van het redden van mijn collega. Tegen mijn gevoel in..
Op een gegeven moment samen met mijn intervisiegroep in een van de kantoortjes op onze locatie. De kantoortjes zijn van glas, dus je kunt er zo doorheen kijken. Mijn collega liep langs en zag ons zitten. Ze fronste haar wenkbrauwen, keek me boos aan en stampte weg. Niet veel later kreeg ik een berichtje van haar, wat ik daar aan het doen was zonder haar.
Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Zie je wel, zei het rottige stemmetje. Hier heb je het al. Ik had haar moeten betrekken bij deze groep, want nu is ze boos. Ik voelde hoe er een brok in mijn keel ontstond en tranen brandden achter mijn ogen. Ergens wist ik wel dat ik hier echt niks aan kon doen. Haar intervisiegroep is niet mijn verantwoordelijkheid. Maar zo voelde het in mijn lijf helemaal niet!
Ik wist dat ik iets moest met deze situatie. Ik voelde me schuldig over iets wat niet mijn schuld was en ik begreep eigenlijk ook niet wat mijn collega nou precies bedoelde. Mijn concentratie was volledig weg en ik was blij dat de bijeenkomst snel afgelopen was.
Uitpraten, hoe spannend ook
Dit moest uitgepraat worden. Ik voelde me angstig. Mijn hart klopte en mijn huid was ondertussen vuurrood gekleurd van de spanning en angst. Met lood in mijn schoenen zocht ik haar op. Zo nonchalant als ik kon vroeg ik haar wat er net gebeurde. Ik voelde de trilling in mijn stem en de tranen achter mijn ogen branden, zo spannend vond ik het om haar aan te spreken.
Dat rottige stemmetje bleek niet nodig
Het bleek miscommunicatie te zijn. En ja, ze dacht dat ik opdrachten aan het maken was zonder haar er bij te betrekken. Toen ik aangaf dat dat niet het geval was, dat ik gewoon een afspraak met mijn eigen intervisiegroep had, was de boosheid snel bekoeld. Ook bood ze haar excuses aan.
De spanning was er af. Het was opgelost. Maar toch merkte ik wat voor impact het op mij had gehad. Ik kreeg allerlei negatieve gedachten en opvattingen over mezelf, alleen maar door een blik en een opmerking. Ik wist dat ik niks verkeerd had gedaan en toch voelde ik me ongelofelijk schuldig. Het was haar eigen onzekerheid die ze af reageerde op mij. En laat dat nou net bij iemand met sociale angst niet zo handig zijn.
Nu weet ik dat ik meer vertrouwen mag hebben in mezelf. Niet alleen in wat ik kan, maar ook in wie ik ben en waar ik voor sta. Ik hoef de verantwoordelijkheid van anderen niet te dragen, ik heb genoeg aan mezelf. Als ik weet dat ik haar niet heb buitengesloten, dan mag ik daar ook op vertrouwen. Wordt ze toch boos op me? Dan is dat haar gebrek, niet het mijne.
En ja, dit heb ik heel vaak moeten herhalen. En heel vaak moeten oefenen. Dat rottige stemmetje gaat niet ineens weg. Ik oefen hier nog steeds in. Er zullen steeds weer nieuwe situaties ontstaan waarin dat rottige stemmetje weer van zich laat horen. Dat vooruitzicht is ontzettend spannend, maar ik kijk er ook naar uit. Ik ben gegroeid en ik ben trots op mezelf. Mijn sociale angst is veranderd. Ik ben benieuwd hoe mijn nieuwe ik omgaat met zulke situaties!
Heb jij weleens een situatie meegemaakt waarin je heel erg aan jezelf twijfelde, terwijl je eigenlijk wel wist dat dit niet nodig was? Dat dat rottige stemmetje in je oor fluisterde?
Liefs,
Linda
MEER GRIP OP JOUW SOCIALE ANGST? DOE MEE AAN DE 7 DAAGSE MINI-CURSUS
OP DE HOOGTE BLIJVEN VAN ALLE UPDATES? MELD JE AAN VOOR DE NIEUWSBRIEF
CHECK DE PRODUCTEN DIE IK AANRAAD: RAARSOCIAAL RAADT AAN
