Gastblog - dit is de sociale angststoornis van Angelique (33)
Vandaag een inkijkje in hoe een sociale angststoornis voelt door het ervaringsverhaal van Angelique. Angelique (31) viel in 2018 flauw vanaf het badkamertoilet en kwam met haar hoofd op de tegelvloer. Het resulteerde in niet-aangeboren hersenletsel, het post-commotioneel-syndroom. In de periode daarna kwam ze er achter dat ze ook last heeft van een sociale angststoornis. Twee diagnoses, dat is niet niks. Toch heeft ze de handdoek niet in de ring gegooid. Op haar Instagram account neemt ze haar volgers mee in hoe zij omgaat met haar niet-aangeboren hersenletsel en stippelt ze een route uit voor mensen die net als haar te maken krijgen met deze diagnose
Vandaag deelt ze haar persoonlijke verhaal. Laat je meenemen in de hersenspinsels van Angelique en lees de tips die zij jou geeft vanuit haar ervaring, kennis en expertise.
Hallo jij,
Ik ben Angelique en ik heb een sociale angststoornis. Hier vertel ik je graag meer over..
Een stukje achtergrond
Ik ben 33 jaar, getrouwd met mijn lieve Kenneth, woon in Geldrop, heb geen kinderen en geen huisdieren. In 2018 ben ik flauwgevallen vanaf het badkamertoilet, met mijn gezicht op de tegelvloer. BAM! Sindsdien heb ik niet-aangeboren-hersenletsel in de vorm van een post-commotioneel-syndroom. Elke dag, de hele dag ervaar ik hier de gevolgen van. Het is zwaar. Soms heel zwaar. Maar ik ben vastbesloten om alle mogelijk te leren lessen uit dit %*$ gebeuren te halen.
Eén van de dingen die ik heb ondernomen is om hulp in te schakelen van een neuropsycholoog en met hem en een select groepje lotgenoten, op therapiereis te gaan (naar Spanje). Op die reis kreeg ik ‘m… mijn diagnose SOCIALE ANGSTSTOORNIS (en dwangmatig perfectionisme).
Instant mind blown kan ik je vertellen. Mond open en ogen groot, die vlug heen en weer gaan doordat mijn hersenpan vluchtig rondjes draaide. Alle puzzelstukjes vielen meteen op z’n plek. Het was alsof ik voor het eerst kennis maakte met mezelf!
De juiste diagnose
Ik vind het zo ontzettend interessant en bijzonder hoe een júiste diagnose - puur en alleen het krijgen van die diagnose - zo veel te weeg kan brengen. Als ik de diagnose sociale angststoornis niet had gekregen zou ik nooit zo hebben kunnen groeien als ik nu heb gedaan. Dan had ik nooit zoveel over mezelf geleerd en begrepen. Bovendien was ik met die sociale angststoornis onbewust mijn eigen herstel en gezondheid aan het saboteren. (Wait What? Jep.. echt waar.) Nu heb ik dit kunnen aanpakken en omgooien door hier zelf met open nieuwsgierigheid naar te kijken. Bovendien heb ik hier in een paar behandelingen met een psycholoog aan gewerkt.
Zó veel herinneringen uit mijn leven die ik nooit helemaal snapte, begreep ik ineens volledig. Ik bleek al van kinds af aan een sociale angststoornis te hebben.
De nasleep
Na een gezellig gesprek kon ik nog nachten lang wakker liggen omdat ik achteraf bedacht dat diegene het misschien toch anders had bedoelt dan dat ik in eerste instantie dacht. En dat ik me schuldig voelde over een reactie die ik gaf of iets wat ik vertelde. Mijn hoofd bleef maar ratelen en draaien. Mijn hele lijf stond daarbij onder stroom. Dagen of zelfs weken, maanden en uiteindelijk jaren lang.
Wat gebeurde vanuit mijn sociale angststoornis
- Veel mensen vonden me aardig maar echte vrienden had en heb ik amper;
- Ik kon wel vriendjes krijgen maar niet houden omdat ik dan zo bang was om dingen verkeerd te interpreteren, dat ik dus maar uit hun buurt bleef (super goed plan natuurlijk);
- Regelmatig versteend raken door mijn angst, in de buurt van anderen.
- Van binnen blinde paniek voelen bij sociale dingen die anderen heel normaal leken te vinden;
- Dagen en nachten lang nadenken over een sociaal gebeuren dat er nog aan zat te komen. Zo probeerde ik mezelf voor te bereiden op wat komen ging. Terwijl ik daarbij nooit een optie kon vinden waarbij ik me echt op m’n gemak voelde;
- Te veel praten en niet meer kunnen stoppen omdat ik altijd het gevoel had dat de ongemakkelijke stiltes door mij kwamen en vooral ook door mij opgelost moesten worden (ratelkont hierzo.);
- Wanneer er visite was bewust de tv aanlaten zodat wanneer er een stilte zou vallen we altijd nog over het tv programma konden praten;
- Mijn neus niet durven snuiten in de klas omdat ik dan geluid maakte en dus op zou vallen;
- Lichamelijke klachten krijgen voor, tijdens en na sociale aangelegenheden;
- Huilen na (of zelfs tijdens) een vergadering of gesprek met een leidinggevende;
- Wanneer ik ziek was maar me even 3 minuten beter voelde, voelde ik me meteen super schuldig. De spanningen die daarbij vrij kwamen zorgden er nou niet bepaald voor dat ik sneller beter werd;
- Ik heb zelfs een half jaar lang elke dag buikgriepklachten gehad vanwege de stress die ik creëerde met mijn sociale angststoornis en perfectionisme.
Sociale angststoornis en werken
Mijn sociale angststoornis is het heftigst als het gaat om werken. Ik zal in een voorbeeld vertellen hoe dat er uit ziet:
Ik moest iets redelijk simpels gaan vragen aan de directrice van onze school (ik was op dat moment onderwijsassistent). Eigenlijk een hele aardige vrouw maar gesprekken tussen mensen op verschillende niveaus van de ladder vind ik meeeeega moeilijk. Hiërarchische gesprekken noem ik ze.
Ik was zo ontzettend zenuwachtig en had zoveel last van mijn sociale angststoornis dat ik letterlijk stond te shaken, het zweet brak me uit, kwam niet uit mijn woorden waardoor ik een soort aaneengesloten woordenbrei eruit kotste en zelfs een soort van zenuwendansje deed. Zie je me al staan? Ik was tijdens het stellen van mijn vraag zo bezig met haar te scannen voor een reactie, emotie, gevoel en/of mening dat ik onvoldoende gefocust was op mijn eigen verhaal. Bovendien maakte ik er een heel lang verhaal van waarbij ik mezelf in alle hoekjes indekte en verantwoorde. Terwijl dat 99% van de tijd helemaal niet hoeft. Dit zorgt zelfs vaak voor irritatie bij de ander.
Dit gesprekje is nu ruim een jaar geleden en ik krijg het er nog steeds warm van als ik er aan denk. Maar nu dat ik mijn sociale angststoornis beter begrijp, begrijp ik ook alle stappen die ik daar zette en hoe die mij de verkeerde kant op brachten. Dit had niet gehoeven. Ik vind het zo bijzonder en interessant hoe een angststoornis zo’n controle kan krijgen over je gedachten en zelfs je lijf.
Ik ben de baas, niet mijn sociale angststoornis!
Eigenlijk best een enge gedachte dat je sociale angststoornis zo'n controle heeft over je. Daar ben ik dus klaar mee! Nou ja, ik ben mijn best aan het doen om elke keer te relativeren en contact te maken met mijn lijf zodat ik mij er niet meer door laat meesleuren. Ik ben de baas, niet mijn angststoornis!
Dus zucht een páár keer diep voordat je een sociale setting in gaat. Voel je gaandeweg weer wat spanning toenemen, doe het dan weer (desnoods op de wc). Zo blijf jij de baas en doorbreek je de spanningsboog die vanuit jouw gedachten jouw lijf wil overspoelen.
Praat met vrienden
En wat mij verder helpt is erover met mijn vrienden praten (ja super eng, I know). Je hoeft niet te wachten tot je lotgenoten tegenkomt. Het is eng maar vertel stukje voor stukje aan je beste vrienden waar je tegenaan loopt en hoe jouw gedachtegang hierin te werk gaat. Vraag hen vervolgens hoe zij diezelfde situatie hebben ervaren en leg dit langs elkaar. Door dit met elkaar te bespreken zal je elkaar beter begrijpen, relativeer je jouw warboel aan gedachten en heb je iemand om op terug te vallen in spannende situaties.
Chronisch ziek zijn en/of mentale problemen hebben is een fulltime baan. Vergeet dat niet. Geef jezelf gratie en lucht. Geef jezelf liefde, kleur en geef jezelf leven.
Ja, ga onder dat dekentje liggen met een reep van je favo chocolade en huil totdat je ogen droog zijn. Maar blijf er niet in hangen. Raap jezelf op bij je lurven. Spring in het diepe.
Hier heb je moed, oerkracht en zelfliefde voor nodig. En dat heb jij! Want jij hebt tot nu toe al je slechte dagen al overwonnen (ook al was het soms met de hakken over de sloot). Het leven kan heel erg zwaar zijn, maar ik geloof dat je nooit meer krijgt dan je kunt dragen.
Veel liefs,
Angelique
P.S. Iedereen met niet-aangeboren-hersenletsel & mensen die hulp kunnen gebruiken bij het vinden van hun grenzen kunnen mij vinden op Instagram.
Dit artikel is aangepast op 17-1-2022
