10 herkenbare sociale angst verhalen op het werk

Sociale angst is op je werk misschien nog wel vervelender dan in de rest van je dagelijks leven. Sociale angst is niet altijd eenvoudig om uit te leggen. Om een beter beeld van sociale angst te creëren geef ik graag voorbeelden. Voorbeelden van gedrag wat je kan zien, of gedachten die iemand met sociale angst heeft. 

Sociale angst zorgt voor ongemakkelijke situaties op uiteenlopende levensgebieden, of het zorgt ervoor dat situaties volledig vermeden worden, omdat het voor vervelende sociale angststoornis ervaringen zorgt. Je kunt last hebben van sociale angst als er veel mensen om je heen zijn, maar dat hoeft niet. 

Het kan ook om de hoek komen kijken als je alleen ergens buiten bent, of zelfs gewoon als je thuis bent. Soms gebeurt het op een moment dat je net denkt dat er niks aan de hand is. Ik geef daarom tien voorbeelden van situaties waarvan ik, en waarschijnlijk velen met mij, zullen zeggen: ja, dat is sociale angst!

Het is voor mij al weer een paar jaar geleden dat ik voor een baas werkte. Dat ik überhaupt officieel werkte. De drempel wordt voor mij ook alleen maar hoger. Als ik alleen al denk aan werken op een kantoor met een heleboel mensen word ik een beetje duizelig. 

Werk is voor mij vaak een hele intensieve plek geweest. Een plek van onuitgesproken meningen en roddelen. Ik heb me nooit heel veilig gevoeld op het werk. De druk om te presteren was hoog en ik durfde eigenlijk niet voor mezelf op te komen. Lees hier meer dingen waar je tegenaan loopt op het gebied van werk als je last hebt van sociale angst.

Een waardeloos sollicitatiegesprek hebben, omdat je zo zenuwachtig bent dat je een black out krijgt

Sollicitatiegesprekken vond ik echt al vanaf mijn stage de hel. Er is zoveel om voor te bereiden en je hebt geen idee wat ze aan je gaan vragen. 

Als je geen benul hebt wie je bent of waar je echt goed in bent, als je geen eigenwaarde bent is dat echt ontzettend moeilijk. Ik ploeterde al weken op mijn plus- en minpunten, maar voelde er weinig bij.

Tijdens een van mijn eerste sollicitatiegesprekken voor mijn jaarstage had ik zo’n vreselijk gesprek. 

Bij elk antwoord wat ik gaf zag ik mijn gesprekspartners ongemakkelijker kijken en nee knikken. Het was alsof elke vraag die ze mij stelden bij mij anders binnenkwam en ik een Spaans antwoord gaf ofzo. 

Ik voelde me verschrikkelijk dom en wilde het liefst ter plekke door de grond zakken. Je kunt begrijpen dat ik de stage niet gekregen heb. Maar dat vond ik ook helemaal niet erg!

Geen hulp durven vragen op je nieuwe werk, omdat je bang bent dat ze dan zullen denken dat je er niks van kan

Op stage had ik nog het idee dat ik mocht leren, maar nu ik mijn diploma had ging ik er vanuit dat mijn werkgever verwachtte dat ik mijn werk kon zodra ik er mee begon. 

Dat elke functie nieuw is en je er aan mag wennen besefte ik helemaal niet. Dat bracht een heleboel druk mee op het werk en ik vroeg daar geen hulp bij. Na mijn opleiding kwam ik bij een klantenservice terecht als klantadviseur.

Het was onder mijn niveau, maar ik was er goed in. Toen ik doorgroeide als coach begonnen de problemen. Ik dacht dat ik alles moest kunnen, juist omdat ik ook al een opleiding maatschappelijk werk had gedaan. Viel dat even tegen.

Ik kreeg steeds vaker feedback en het werd steeds moeilijker om al die ballen hoog te houden. Ik had veel eerder hulp moeten vragen, maar was ondertussen al te laat.. Mijn contract is bij deze werkgever niet verlengd en dat was best een opluchting. Niet lang daarna viel ik uit.

Denken dat je perfect moet zijn om veroordeling te voorkomen

Dat sluit dus precies aan bij de vorige. Ik dacht dat mijn diploma iets betekende. Niet als schouderklopje naar mezelf, maar juist naar de buitenwereld. Dat diploma schepte verwachtingen. Verwachtingen waar ik eigenlijk niet van geloofde dat ik er aan kon voldoen, maar toch werkte ik er hard aan om zo perfect mogelijk te zijn.

Doordat ik zo perfect wilde zijn maakte ik dingen vaak net niet af, of ik deed er heel lang over om het echt af te ronden. Het perfectionisme zat me gigantisch in de weg.

Als een collega je aanspreekt op iets wat je niet goed doet en je zo’n brok in je keel krijgt dat je op de wc gaat zitten huilen

Ik kan er dus helemaal niet tegen als ik ergens op aangesproken wordt wat ik bijvoorbeeld niet mag doen. Als ik ergens ga zitten waar het niet mag, of iets doe wat niet kan. Fouten maken is menselijk, maar ik probeerde ze uit alle macht te voorkomen. 

Omdat ik ook aardig tegen mijn collega’s was zei ik soms ja tegen dingen die ik eigenlijk niet voor elkaar kon krijgen. Als ik een fout maakte die een andere collega benadeelde en ik kreeg daar een opmerking over kon ik wel janken. 

Ik hield me in, maar liet het op het toilet toch gaan, omdat het er dan toch uit moet.

Eenvoudige taken niet kunnen uitvoeren als iemand met je meekijkt

Op de klantenservice wordt er veel coaching on the job gedaan. Leidinggevenden kijken mee en beoordelen je. Zo begon mijn opleiding ook. Toen ik daadwerkelijk telefoontjes ging beantwoorden zat er een coach naast mij die elk gesprek met me besprak. Aan de ene kant vond ik dat echt verschrikkelijk. Ik voelde me ontzettend bekeken en de druk was erg hoog. Er was een heleboel om te onthouden. Toch ben ik ongelofelijk blij dat ik dit gedaan heb. Het heeft me namelijk geholpen om te presteren als er iemand naar me kijkt.

Toch is het nog steeds spannend als iemand meekijkt. Ik merk dat ik niet snel werk van mezelf aan iemand laat zien als ik er zelf nog niet zeker over ben. Een story opnemen doe ik prima als ik alleen thuis ben, maar als mijn vriend er is durf ik ineens niet meer. En dan is hij nog niet eens mijn collega of leidinggevende!

Jouw ideeën niet delen, omdat je bang bent dat ze toch afgekraakt worden

Mijn brein is best wel ondernemend. Nu ik bezig ben met Instagram en nadenk over mijn eigen bedrijf, merk ik hoe heerlijk ik het vind om dit te doen. Ik heb het ook met mijn omgeving gedeeld en ze zijn enthousiast met mij. Toch heb ik dit al jaren gehad, maar deelde ik het nooit. Zelfs toen ik mijn Instagramaccount begon deed ik dit eerst stiekem en anoniem.

Ik wilde het oordeel van anderen niet horen, was bang om uitgelachen te worden. Als klein blond meisje is er ook vaak zo naar mij gekeken in mijn leven. Plak daar een beetje onhandigheid aan en het is het perfecte domme blondje. Ik twijfelde aan mezelf, waarom zou ik dan mijn ideeën delen? Dat zou niemand interesseren.

De angst om in verlegenheid gebracht te worden als je iets verkeerd hebt gedaan

Op je werk ben je vaak niet alleen. Fouten kunnen dus door meer mensen worden opgemerkt. 

Ook is het verschillend hoe er met fouten omgegaan wordt bij een bedrijf. Misschien krijg je wel en public op je kop! Of lachen je collega’s je uit.

Sowieso vond ik in gesprek gaan met mijn leidinggevende altijd spannend. Als ik een afspraak had, of een beoordelingsgesprek was ik altijd nerveus. 

Dat zo’n gesprek ook iets positiefs kon zijn kwam niet zo snel in me op. Ik ging er automatisch vanuit dat ik iets verkeerd had gedaan. En ik ging er ook vanuit dat ik me beschaamd en rot zou voelen.

Niet naar de vrijdagmiddagborrel durven, omdat je bang bent dat je te veel drinkt

Drinken en spannende dingen zijn voor mij altijd ingewikkeld geweest. Helaas is mijn relatie met alcohol eerder ontstaan dan mijn relatie met angst, dus gebruikte ik alcohol al snel als beschermingsmechanisme. Het maakte dat ik me lang niet altijd zeker voelde in sociale situaties met alcohol.

En dat zijn nogal wat situaties hier in het Oosten. Over het algemeen werd er bij elke gelegenheid wel gedronken, of het nou weekend of doordeweeks was.

Dronken worden vond ik vreselijk, maar op je werk nog erger. Helaas is dat me ook wel eens overkomen en dat was echt ontzettend pijnlijk en ongemakkelijk. Het was frustrerend, omdat ik mezelf niet in de hand kon houden. Het maakte me bang om mee te doen aan zulke sociale activiteiten.

Blij zijn als je ook de griep krijgt, zodat je lekker een paar dagen niet op je werk hoeft te zijn

Op de klantenservice ging zo nu en dan een griepgolf. De een na de ander werd geveld door de griep. Zo nu en dan was ik best jaloers, want ik kreeg dus nooit griep. Alleen in de eerste week dat ik begon met werken en dat was mijn trainingsweek. Toen kon ik het precies niet gebruiken en heb ik een week griep in een lang weekend gepropt.

Vaak was ik niet ziek, maar als ik wel ziek was vond ik dat helemaal niet zo erg. Ik vond het intensief om elke dag op kantoor met al die mensen te zijn. Een dagje in bed of op de bank vond ik totaal niet verkeerd. Op den duur mocht ik ook meer thuis werken en daar heb ik gretig gebruik van gemaakt.

Een andere baan willen, maar de stap niet durven te zetten omdat er zoveel angst bij komt kijken

Ik wist al heel lang dat ik niet meer op mijn plek zat als coach op de klantenservice. Het ging niet lekker met me en ik wilde meer met mijn diploma doen. Ik had alleen geen idee hoe ik dat kon doen. Al die jaren had ik geen idee gehad hoe ik dit kon doen. Bij dit bedrijf was ik via een vriendin terecht gekomen, nadat ik zelf stapels sollicitatiebrieven zonder succes verstuurd had.

Nu pas begrijp ik hoe groot de rol van mijn sociale angst geweest is in mijn leven. Ik kon niet bij mijn kwaliteiten, wist niet waar ik gelukkig van werd. Ik was aan het overleven en had geen ruimte om verder te kijken. Dat duurde tot ik in de ziektewet zat. Toen kon ik eindelijk echt op ontdekkingstocht.

Heb jij last van sociale angst op je werk?

Liefs,

Linda