Je hart volgen met een KOPP-verleden - Gastblog Judith

Je hart volgen met een KOPP-verleden is een gastblog geschreven door Judith. Judith en ik kennen elkaar al weer heel wat jaren via Instagram. Judith deelt over het onderwerp KOPP, wat staat voor kinderen van ouders met psychische problematiek. Haar moeder is mentaal ziek geweest en heeft uiteindelijk zelfmoord gepleegd. Dit heeft een flink litteken achter gelaten in Judiths leven en daar praat ze heel open over op haar Instagramaccount en haar website.

Toen ik uitvroeg op Instagram of iemand een gastblog wilde schrijven reageerde Judith meteen. De afgelopen periode hebben we in de DM veel gesproken over het werk van Judith. Ze was op zoek naar een echt goede plek voor haarzelf om zich te ontwikkelen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. 

Het volgen van haar hart speelde een grote rol in het zoeken naar een nieuwe baan, maar Judith heeft toch gemerkt dat dat wat minder romantisch is dan het lijkt. Je hart volgen is niet zo eenvoudig en Judiths zoektocht was pittig. In dit artikel vertelt ze hier meer over. Je kunt het volgende lezen in dit artikel:

• Ik ben een KOPP-kind
• Je hart volgen? Hoe doe je dat?
• Ik gooide mijn hart te grabbel..
• Ik nam de stap
• Ik leerde het verschil tussen angst en intuitie
• De zogenaamde mislukkingen vormen het kompas naar de juiste richting
• Het komt wel goed schatje!

Je hart volgen met een KOPP-verleden

Ik wil het ‘volgen van je hart’ eens aan de kaak stellen, want ik vind dat er hier veel te makkelijk over wordt gedacht. Het klinkt zo mooi en zo romantisch en vooral alsof je dat zo maar eventjes doet. Niets is minder waar. Althans, zo heb ik dat ervaren. Ik kon mijn hart pas gaan volgen toen ik wist waar mijn hart lag. 

Ik kon mijn hart pas gaan volgen toen ik wist wie ik was en toen ik capabel genoeg was om daarvoor te gaan staan. Ik kon mijn hart pas gaan volgen toen ik mezelf het écht waard vond en mezelf lief had.

Het is niet klakkeloos achter je gevoel aanlopen en er dan vanuit gaan dat het allemaal wel goedkomt. Nou ja, dat is het eigenlijk wel. Dan moet je echter wel in staat zijn om dat gevoel daadwerkelijk te voelen en aan te gaan. 

Maar dat is nou het hele euvel wat het zo moeilijk maakt. Dat verrekte gevoel. Ga er maar aan staan! Of nee, ga het maar voelen, écht voelen. Dat klinkt ‘spiruweler’ dan het is. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Ik ben een KOPP-kind

Ik was er niet toe in staat om mijn hart te volgen omdat ik lange tijd verstrikt zat in een hardnekkig overlevingsmechanisme waardoor mijn prioriteiten elders lagen. 

Ik wist niet eens dat ik een hart had! Dit had alles te maken met mijn KOPP-verleden. KOPP staat voor Kind van een Ouder met Psychische Problemen. Deze kinderen worden zogenaamde KOPP-kinderen genoemd.

Ik ben opgegroeid met een moeder die leed aan psychoses en depressies. Dat had voor mij tot gevolg dat ik op zeer jonge leeftijd al een overheersend overlevingsmechanisme ontwikkelde die keurig volwassen met mij werd. 

Daarmee bedoel ik dat ik tot ver in mijn volwassen leven nog last had van dat systeem. Opgebiecht: nog steeds weleens.

Mijn moeder stierf een zelfverkozen dood toen ik zesentwintig jaar was en daardoor werd dat hele blikje aan KOPP-verleden wederom bruut opengetrokken. 

Naast het label KOPP, kreeg ik nu ook een label gecompliceerde rouw- en trauma verwerking.

Je hart volgen? Hoe doe je dat?

Goed, mijn hart volgen. Dat deed ik niet zomaar even. Dat is zelfs zonder een zogeheten ‘rugzak’ al ingewikkeld. Wat maakt het nou zo lastig dan? Als ik voor mezelf spreek; ik nam jaren lang genoegen met minder. Puur omdat dat was wat ik gewend was, maar ook omdat ik niet wist hoe mezelf op de eerste plaats te zetten. Dat was een veiligheid voor mij geworden.

Het zorgde er ook voor dat ik geen angst had om kwijt te raken wat ik had, want mijn hart lag daar toch niet. Dat is heel anders als ik wel degelijk iets te verliezen heb. Dan gaat er ineens waarde en ontvankelijkheid meespelen en heb ik iets om verantwoordelijk voor te zijn. Ik heb iets om te verliezen en kwijt te raken. Iets om bang voor te zijn. Dat is kwetsbaar en laat dat nou net zijn wat ik altijd met alles wat ik in mij had, wilde beschermen.

Verantwoordelijkheid was lange tijd iets voor mij wat een zware lading had. Jaren achtereen had ik me verantwoordelijk gevoeld voor van alles waar ik eigenlijk nooit verantwoordelijk voor was. Een belangrijk onderdeel van mijn overlevingsmechanisme. 

Ja, en nu wordt het ingewikkeld want nu gaan we een gebied van overlap en rode draadjes in, het ingewikkelde, maar ingenieuze gebied van een overlevingsmechanisme. Het een raakt het ander aan en zo staat al het kwetsbare met elkaar in verbinding.

Het kwetsbare wat ik altijd heel zorgvuldig met hardheid, doorgaan en niet voelen heb weten te beschermen. Ik was kwetsbaar door hard te zijn. Langzaam wordt nu duidelijk wat een hels karwei het voor mij was om mijn hart te volgen. Om te voelen. En dat terwijl ik daar echt al flinke stappen in had gemaakt. Op het gebied van werk bleef ik daar toch wat in achter.

Ik gooide mijn hart te grabbel

Ik stevende in mijn voormalige baan niet af op een burn-out, nee… ik ging de kant op van een bore-out. Eigenlijk had ik al heel lang geen plezier en uitdaging meer in wat ik deed. De stap om voor mezelf te kiezen was te beangstigend. Te groot. Bijna twee jaar geleden maakte ik uiteindelijk toch het dappere besluit om mijn hart bloot te stellen. Nee, wacht… dat ga ik even anders verwoorden: ik nam het besluit om mijn hart te grabbel te gooien. Ja, zo voelde dat. Eigenlijk ook niet gek, want pas wanneer je je hart weggooit, kun je het gaan volgen. Tjonge Juud… tegeltjeswijsheid hoor!

Ik wijk af, waar was ik… Alsof ik er zelf geen controle meer over had. En eerlijk? Dat had ik ook niet! Dat was de consequentie die ik daar cadeau bij kreeg. Ik heb weleens leukere cadeaus gehad. Maar ja, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken hé?

Ik nam de stap...

Vol goede moed verruilde ik mijn toenmalige baan voor een nieuwe uitdaging en ontwikkeling. Ik had op dat moment geen keuze meer, ik moest. Waarom? Omdat ik de afgelopen jaren niet stil had gezeten en ik keihard had gewerkt aan liefde voor mezelf, maar ook aan het doorgronden van dat helse overlevingsmechanisme. Ik moest van mezelf houden voordat ik kon luisteren naar mijn hart. 

Want pas toen vond ik mezelf het waard om voor te knokken. Pas toen kon ik mezelf toestaan om mijn eigenbelang en plezier voorop te stellen en daar ook voor te gaan staan. Pas dan kon ik het ook aan wanneer mijn hart eens vermorzeld zou worden.

Ik nam verantwoordelijkheid voor mezelf in plaats van voor anderen. Als ik echt trouw aan mezelf wilde zijn, moest ik mijn veilige haven verlaten en mijn horizon verbreden. Dit zou zomaar de intro van een slechte roman kunnen zijn. Niets is minder waar, het is meer een meeslepende drama. Hoewel, dat klinkt dan wel weer heel dramatisch. O, wacht…

Ik leerde het verschil tussen angst en intuïtie

Mijn angst werd waarheid: mijn hart werd keihard verpulverd. In plaats van dat het me onzeker maakte en het me weerhield van mijn zoektocht naar de juiste plaats, versterkte dit mijn drive om te gaan voor hetgeen wat voor mij belangrijk was. 

Oké, oké… ik werd ook heus wel onzeker. Het leerde me ook dat er verschil zit in angst en intuïtie. Op dat moment kon ik dat echter niet onderscheiden of herkennen.

Het is namelijk niet meer dan logisch dat zo’n nieuwe stap eng is. Dat was iets waar ik me niet meer door tegen wilde laten houden en dat was nodig om uit mijn ‘comfortzone’ te stappen en mijn wereld te vergroten. Angst is geen slechte raadgever, wel een goede graadmeter. 

Dat werd een soort van mantra voor me om me eraan te herinneren dat ik me niet door angst moest laten weerhouden. Er is echter ook nog zoiets als intuïtie. Newsflash!

Achteraf ben ik blij dat ik me nog niet zo bewust was van dat verschil, ik weet namelijk niet of ik het toen al aandurfde mijn hart te laten vermorzelen. Die les had ik nodig om nog dichter in verbinding met mezelf te komen. Als ik dat van tevoren had geweten, zou ik bang geworden zijn voor mijn eigen intuïtie en hadden angst en intuïtie alsnog dezelfde uitwerking gehad. Is het nog te volgen?

De zogenaamde mislukkingen vormen het kompas naar de juiste richting

Goed, mijn eerste uitstapje bleek geen succes. De tweede ook niet en de derde was een nog groter fiasco. Ik wilde uitdaging, nou… die kreeg ik hoor! Niet zoals ik het bedacht had, maar ja, detail.
Het sterkte me alleen maar in mijn vastberadenheid en gaf me richting. Al was het geen pretje dat mijn hart meerdere malen gekrenkt werd. 

En jahaaa… ik doe nu wel stoer, maar ook hier kwam die kloterige onzekerheid echt nog wel om het hoekje kijken en ik had er best een optater van gehad. Ik werd daardoor weer heel erg teruggeworpen op mezelf en werd gedwongen te vertrouwen op mezelf. Want ik had alleen mezelf.

Er ontwaarde zich nog een waardevolle les; ik leerde me veilig voelen in onveiligheid. Hoe dan? Omdat ik alleen nog maar mezelf had. In alles wat ik had doorlopen was het enige statische, ‘ik’! Me, myself and I! Na al dat ‘engs’ stond ik nog steeds overeind. 

Wie deed me wat?! Toch niet mijn eigen angst, intuïtie, onzekerheid en weet ik veel welke ellende ik nog meer over mezelf afriep? Toch niet mijn eigen beren? Beren moet je eren, dan kan je ervan leren. Nog een tegeltjeswijsheid die ik zo even uit mijn mouw schud.

Ik was toch niet mijn eigen vijand? Nee, ik was mijn eigen kracht! Op een gekke manier voelde al die narigheid ineens als een zegen, als thuiskomen. Om er maar even een cliché in te gooien: Geen pieken zonder dalen. Eigenlijk is cliché een ander woord voor ‘waarheid’. Zo leerde ik ook.

Het komt wel goed schatje!

De weg die ik af heb gelegd voelt tot op de dag van vandaag als een soort van ‘mega-blubber-power-never-ending-wipe-out-stormbaan-parcours’. Verfomfaaid en beduusd krabbel ik na iedere opdonder weer op, kijk om me heen, verwonder me en bepaal beteuterd mijn volgende koers. 

Na iedere keer dat ik weer verder ga, word ik behendiger in het omzeilen en opvangen van de klappen. Steeds meer voelt het als een avontuur waar ik energie van krijg en waar ik plezier uit haal. 

Niet meer bang voor wat komen gaat, niet meer bang om kwetsbaar te zijn en niet bang om een klap te incasseren.

Mij kan niets gebeuren, ik bepaal zelf mijn route. Een ander kan zo hard op mijn hart stampen wat hij wil, ik bepaal nu zelf of het mij pijn doet. Doet het pijn? 

Ha, dan is dat een signaal dat daar nog een uitdaging op mij ligt te wachten. Kom maar door hoor! Het maakt me nieuwsgierig naar welk stukje van mezelf ik nu weer beter mag leren kennen. Het komt wel goed schatje!

Liefs,

Judith

PS. MEER LEZEN OVER MIJN KOPP-VERLEDEN: KLIK HIER OM OP MIJN WEBSITE TE KIJKEN