Tanisha: Dit had ik nooit verwacht in de ziektewet - Gastblog
Hoi, mijn naam is Tanisha en ik ben 22 jaar. Veel te lang heb ik gewacht met een pauze nemen en tijd pakken voor mijzelf, waardoor ik uiteindelijk in de ziektewet ben beland met burn-out en angstklachten in mei 2021.
Voordat ik in de ziektewet kwam wist ik een klein beetje wat ik kon verwachten. Ik wist dat ik contact zou hebben met een bedrijfsarts, maar meer wist ik eigenlijk niet.
Ik hoopte dat het lichamelijk was
Toen ik me ziek melde op werk kon ik zelf mijn vinger er nog niet op leggen wat nou het probleem was. Ik was de hele dag misselijk, had zeer weinig fysieke en mentale energie, weinig concentratie en ook veel mist in mijn hoofd.
De eerste stap die ik toen heb genomen is naar de huisarts. Ik heb mijn bloed laten testen op verschillende dingen die vermoeidheid konden veroorzaken. In de hoop dat het iets lichamelijks was dat snel weer opgelost zou kunnen worden. Boy was I wrong.
Niet veel later belde de huisartsassistente opgewekt dat er niks mis was, dat ik alleen wat te weinig vitamine D binnenkreeg. Ik zuchtte, een traan liep over mijn wang en met een bibberige stem vroeg ik of ze een afspraak voor me wilde maken met de praktijkondersteuner. ‘Huh, hoezo?’ was haar antwoord, waarop ik uitlegde dat de oorzaak van mijn klachten dan wel mentaal moesten zijn.
‘Daar gaan we weer’ dacht ik. Ik was niet onbekend met de praktijkondersteuner. Het jaar ervoor zat ik ook al bij haar met depressieve klachten, en nu dus dit. De assistente zette een afspraak voor me voor over 2 weken, want dat was het eerste moment dat kon. Verslagen zat ik thuis. Nu moest ik 2 weken zien te overleven en mijn leidinggevende overtuigen dat ik ziek was en echt wilde wachten tot die afspraak.
Ik begreep mijn eigen klachten niet
Aan het begin was ik erg vaag naar mijn leidinggevende, want ik wist zelf niet wat er was. Ik wist alleen dat werken niet zou lukken. Mijn leidinggevende heeft me op ziek gezet en contact opgenomen met HR. Hij gaf aan mij door dat ik gebeld zou worden door een casemanager. Een functie waarvan ik overigens nog nooit had gehoord.
Het was op dat moment een woensdag en hij vertelde me dat ze nog voor het weekend zou bellen. Dagen lang heb ik in de stress gezeten. Ik houd niet van bellen, schrik altijd als mijn telefoon afgaat en dan moest ik ook aan een wild vreemde gaan uitleggen waarom ik niet kon werken.
Niet nagekomen afspraken
Het telefoontje van de casemanager liet op zich wachten tot de volgende dinsdag. Op het moment dat ze belde was ik samen met mijn moeder. Ik was naar Drenthe gereisd voor steun en omdat ik nog niet dacht dat het zo erg was. Mijn moeder coachte me door het gesprek heen. Ik was huiverig met antwoorden geven op haar vragen, want ik was enorm bang dat ze iets tegen me zou gebruiken.
Ze stelde vreemde vragen, vond ik. Zo vroeg ze me: ‘Vind je, je werk wel leuk?’ en wilde weten wat ik dan niet leuk vond. Het klonk alsof ze niet geloofde dat ik echt klachten had en me wilde laten toegeven dat ik eigenlijk ontslag zou moeten nemen. Ze kwam gevoelloos en denigrerend over, alsof ik zelf had gekozen om ziek te worden. Aan het einde van het gesprek maakte ze een afspraak voor me bij een bedrijfspsycholoog de volgende dag om 13.00 uur. Dit zou digitaal zijn.
Een pittige afspraak bij de bedrijfspsycholoog
De hele ochtend voordat ik dat gesprek zou hebben was ik misselijk en kon ik nauwelijks eten. Toen werd het 13.00 uur. Mega gespannen begon ik aan het gesprek (wéér met een wildvreemde praten). Ze vroeg me naar mijn klachten en begon gelijk al over re-integratie. Ik kon wel janken, snapte ze dan echt niet dat ik me zo slecht voelde?
Het grootste deel van de tijd was zij aan het woord. Tussen haar preken in probeerde ik haar duidelijk te maken dat het nu gewoon echt niet ging om te werken, ik hield mijn poot stijf. Normaal zou ik gaan people pleasen en dan zou ik de volgende week alweer op het werk hebben gestaan. Ze “gaf” me 4 weken, dan zou het volgende gesprek zijn en tot die tijd kon ik thuis blijven.
Opgelucht sloot ik het gesprek af, wat ruim een uur had geduurd. Nu was het een kwestie van mijn leidinggevende op de hoogte stellen. Ik had met hem namelijk de afspraak om goed contact te houden, dat vonden we beide belangrijk. Dus ik belde hem en legde uit dat ik sowieso 4 weken niet kwam werken. Hij begreep niet helemaal waarom en vroeg ‘wat is er dan?’. Nog steeds kon ik het niet precies uitleggen, ja wat was er eigenlijk?
Het werd er niet beter op
In de twee weken dat ik aan het wachten was tot mijn afspraak met de praktijkondersteuner ging het alleen maar bergafwaarts. Mijn klachten namen rigoureus toe waardoor ik niet kon eten door de misselijkheid. Dat wat ik at er al gauw weer uit gooide. Een stuk wandelen ging niet meer, ik kon niet eens zelf boodschappen doen. Ik werd dagelijks wakker met een dikke, huilerige paniekaanval, waardoor ik veel belde met mijn moeder. Dat ik in standje overleven stond is een understatement.
Toen de afspraak kwam probeerde ik van tevoren wat te eten, maar natuurlijk lukte dat niet. Ik was misselijk voordat ik het huis verliet, kon wel janken en zat enorm in de paniek. Ondanks dat ik mijn praktijkondersteuner al kende, had ik last van mijn angst voor alles medisch.
Fietsen naar de praktijk kostte me immens veel energie, maar ik wist dat ik het moest doen. Eenmaal bij haar in het kantoortje kreeg ik zo’n paniekaanval dat ik niet kon praten over mijn klachten zonder te hyperventileren. Het baarde mijn praktijkondersteuner ook zorgen en ze zij dat ze me zo nog niet eerder had gezien.
Ze wilde me direct al doorverwijzen, maar dat hield ik af omdat ik niet in staat was met de stress om te gaan van nieuwe therapie. Wel kreeg ik medicatie om te zorgen dat ik wat meer rust kreeg en hopelijk wat beter kon slapen.
Vanaf toen sprak ik wekelijks telefonisch met de praktijkondersteuner en ging het met mij erg slecht. Ook werd ik zo nu en dan out of the blue gebeld door de casemanager die dan weer wilde weten hoe het ging. Haar reacties waren wisselend. De ene keer klonk ze wel begripvol en de andere keer vroeg ze of ik überhaupt nog wel wilde werken.
Ik voelde me niet gehoord
Ik heb meerdere gesprekken gehad met de bedrijfspsycholoog, maar ik had het idee dat ze niet naar me luisterde en me niet begreep. Ik heb haar tweemaal een mail gestuurd met hoe ik me werkelijk voelde en dat haar aanpak mij alleen maar slechter deed voelen. Daar reageerde ze dan wel begripvol op, maar wanneer we 2 gesprekken verder waren begon ze weer met pushen. Ondanks dat ik continu bezig was met mijn angst aan te pakken.
Eind augustus lukte het me niet meer om voet bij stuk te houden. Ze wilde hoe dan ook dat ik zou re-integreren. Dus daar ging ik, beginnend met 1 uur in de week en zo opbouwend.
Het fijnste gesprek in de ziektewet
In december moest ik met haar leidinggevende bedrijfsarts praten. Hij zou dan de voortgang meten en kijken of we zo op de goede weg zitten. Dit is het fijnste gesprek dat ik heb gehad tijdens de ziektewet.
Het gesprek duurde maar 10 minuten, maar hij nam mij serieus en vond dat ik goed bezig was met stappen zetten. Aan het einde van dit gesprek vroeg hij me of ik nog eens met de bedrijfspsycholoog wilde praten voordat ik volledig was gere-integreerd zou zijn. Ik denk dat je mijn antwoord wel kan raden.
Eind december ben ik uiteindelijk in therapie gegaan bij een cognitieve gedragstherapeut en begin februari 2022 werkte ik weer mijn contracturen. Ik kon gelukkig met mijn leidinggevende overleggen om deze uren in te delen over 3 dagen in plaats van de 4 die ik vóór de ziektewet werkte.
Eindelijk rust uit de ziektewet
Ik kon mijn geluk niet op dat ik niet meer in de ziektewet zat. Niemand keek meer raar naar me en ik hoefde niet meer in gesprek met de casemanager of bedrijfspsycholoog.
Voordat ik uitviel dacht en hoopte ik dat ik in de ziektewet rust zou krijgen. Helaas was in mijn geval het tegenovergestelde waar. Ja, ik zat thuis en werkte niet, echter deed de stress van een komend ingepland gesprek mij elke keer weer bijna de das om.
Ik voelde geen rust, want er werd van alle kanten aan mij getrokken. De casemanager die op elk moment kon bellen. De gesprekken met de bedrijfspsycholoog, die mij soms wel en soms niet hoorde. Mijn leidinggevende die ook graag duidelijkheid wilde wanneer ik weer zou komen werken en natuurlijk de meningen van mensen in mijn omgeving.
Ik had van tevoren wel willen weten wat ik kon verwachten. Dat al die mensen met me zouden willen praten en niet iedereen mijn klachten zouden begrijpen. Het zou mijn situatie niet hebben veranderd, maar dan had ik me er enigszins op kunnen voorbereiden.
Vind je het interessant om meer over mij te weten? Op Instagram deel ik over mentale gezondheid onder de naam @wareverhalen_tanisha. Je kunt me hier volgen.
Liefs,
Tanisha
