Mijn persoonlijke verhaal over mijn sociale angst is nog best lastig om op papier te zetten. Als ik terugkijk zie ik dat mijn sociale angst al op jonge leeftijd is ontstaan, als een klein vlammetje die steeds groter werd.
Het heeft een tijd geduurd voor ik mijn persoonlijke verhaal op papier heb gezet. Het is best confronterend om sommige geschiedenis weer te herleven.
En waar begin je met je persoonlijke verhaal? Vertel ik alleen over mijn diagnose, of ga ik ook in op mijn geschiedenis? Waar trek ik de scheidslijn van wat sociale angst is en wat niet?
Ik heb er voor gekozen om als een rode draad door mijn verhaal te gaan. Op de site heb ik door meerdere blogs mijn persoonlijke verhaal. In dit artikel lees je het volgende:
- Mijn persoonlijke verhaal - hoe het begon
- Waar komt mijn sociale angst vandaan?
- Hoe mijn sociale angst een stoornis werd
- Hoe sociale angst is voor mij
- Wat ik deed in mijn herstelproces
Mijn persoonlijke verhaal - hoe het begon
Op 13 december 2018 stond mijn wereld even stil. Op die dag zat ik bij de huisarts na jarenlang knokken. Het ging al tijden niet goed met me en ik wist niet meer hoe ik op eigen kracht verder moest.
Ik werd naar huis gestuurd met serieuze burn-out verschijnselen. Een paar maanden later kreeg ik mijn daadwerkelijke diagnose: een sociale angststoornis en depressieve stemmingsstoornis.
In de weken daarvoor kostte het me elke dag meer energie om uit bed te komen en naar mijn werk te gaan. Ik stond vaak al te huilen onder de douche ’s ochtends. Op het werk verstopte ik me achter mijn computerscherm en na werktijd kon ik niks meer.
Niet alleen op het werk, maar in het algemeen voelde ik me ontzettend ongelukkig. Ik voelde me op het werk constant op mijn hoede en angstig. Ik wilde zoveel mogelijk alleen zijn. Me opsluiten in een bubbel en met niemand praten.
Het gevoel om naar de huisarts te gaan werd steeds sterker. Ik realiseerde me dat het al heel lang niet goed met me ging en dat ik zo niet door kon gaan. Het was tijd om actie te ondernemen.
Waar komt mijn sociale angst vandaan? Mijn persoonlijke verhaal
Er zijn een aantal dingen die een grote rol hebben gespeeld in de ontwikkeling van mijn sociale angst. Mijn belemmerende overtuigingen en negatieve gedachten komen niet zomaar uit de lucht vallen.
De kerk heeft hier een grote rol in gespeeld. Ik ben opgegroeid in de Vrijgemaakte kerk. In mijn ogen is dat een plek waar meer geoordeeld wordt dan waar dan ook. Onder kerkgenoten, vrienden en zelfs familie.
Een plek van regels, maar geen plek waar ik terecht kon met mijn verwarrende gevoelens tijdens het opgroeien.
Opgroeiend in een tijd van internet, MSN en prille social media platforms heb ik een groot deel van mijn jeugd gezwommen in twee werelden. Die van de kerk en die van het vrije leven. De ene wereld was met mijn ouders, de andere wereld alleen.
Ik kan me uit mijn jeugd verschillende situaties heel scherp voor de geest halen die invloed hebben gehad op hoe ik me voelde in context tot andere mensen. Momenten waar ik leerde: ik moet dingen van mezelf verbergen, omdat het beschamend is. Ik ben niet leuk genoeg om er bij te horen, dus ik kan me beter anders gedragen.
Van sociale angst naar sociale angststoornis
In de 15 jaar voordat ik wist wat er met me aan de hand was, was mijn sociale angst uitgegroeid tot een stoornis. Het is een oploop van omstandigheden geweest. Van buitengesloten worden op de basisschool, uitgelachen worden op de middelbare school, omdat ik mijn creatieve ik wilde zijn, tot zakken voor de HAVO en moeten stoppen met mijn studie. Situaties die mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen steeds verder beschadigden. Als je op dat moment niet weet dat je last hebt van sociale angst, weet je niet hoe je om kunt gaan met die negatieve gedachten. Dat maakt dat je in een neerwaartse spiraal terecht komt die alsmaar lager gaat, tot je niet meer verder kan.
Ook heb ik van mijn 20e tot mijn 25e een relatie gehad met een hele verkeerde jongen voor mij. De relatie was eigenlijk vanaf het begin al gedoemd om te mislukken. Er waren vertrouwensproblemen en de jongen in kwestie had agressie problemen en praatte me naar beneden. Hij gaf me de schuld van alles, zelfs van zijn eigen fouten en ik nam dit allemaal heel serieus. Na een relatie van vijf jaar was er niet veel meer van me over. Lang heb ik mijn problemen ook aan deze relatie gekoppeld.
Wat sociale angst met me deed
Sociale angst heeft mij veranderd van een slimme, vrolijke meid die haar mond open durfde te trekken in een onzekere en angstige vrouw. Ik kon geen werk op mijn opleidingsniveau vinden, omdat ik diep van binnen niet geloofde dat ik dat echt kon. De sociale angststoornis ervaringen bleven elkaar maar inhalen en werden steeds meer.
Er zijn flink wat belemmerende overtuigingen die ik heb moeten doorbreken om mijn sociale angst te overwinnen. Ik kon niet naar mezelf kijken, het lukte me niet meer om een mening te vormen, omdat ik daar niet meer bij kon. Met al mijn bewustzijn was ik bezig met de ander, niet meer met mezelf. Ik kende mezelf niet meer.
Hoe is sociale angst voor mij?
Nu ken ik mezelf heel goed. Dat is niet altijd eenvoudig, omdat zo bewust bezig zijn met jezelf veel energie kost. Maar ik weet nu wel wat de dingen zijn die mij triggeren en waar ik last van heb. Sociale angst kent een heleboel kleine triggers. De angst kan ineens opkomen en je humeur overnemen. Ik ben er nog steeds niet dol op als ik word gebeld, of als de deurbel gaat terwijl ik niemand verwacht. De ene keer kan ik hier beter tegen dan de andere keer.
Grapjes die over mij gemaakt worden begrijp ik ook niet altijd even goed. Als ik in de maling genomen wordt, maar vooral als ik neergezet wordt als iemand die een beetje dom is, onnozel, of ongenuanceerd, kan dat nog wel eens verkeerd aflopen. Ik voel het zelf ook aankomen als er grapjes worden gemaakt. Dat zeg ik ook wel eens, bijvoorbeeld tegen mijn vriend: ‘je moet nu niet te lang meer doorgaan, want dan ga ik straks wel huilen.’
Ergens begrijp ik wel dat er grapjes gemaakt worden. De tweede en de derde keer achter elkaar begrijp ik het ook nog wel, maar rond die vierde, vijfde keer voel ik de brok in mijn keel groter worden en de tranen achter mijn ogen branden. Dan hou ik het niet meer vol om te lachen om deze grapjes. Dan wordt mijn angst volledig getriggerd en neemt het over van mijn realiteit.
Het is alsof sommige dingen die gezegd worden, of bepaalde situaties rechtstreeks naar het angstgedeelte in mijn brein gaan. Mijn verstand weet wel dat ik me er niet druk om hoef te maken, maar er wordt een signaaltje naar mijn lichaam verzonden dat ik dat wel moet doen. Het is een heel dubbel en opgesloten gevoel om dat te hebben.
Hier kan ik echt niet tegen
Er zijn nog een aantal dingen waar ik echt ontzettend slecht tegen kan. Mensen die elkaar belachelijk maken, of elkaar uitlachen, daar word ik heel erg verdrietig en gespannen van. Ik kan slecht tegen roddelen en als mensen dingen voor me achterhouden.
Op zich is dit niet specifiek iets voor iemand met sociale angst, want er zullen veel mensen zijn die hier niet tegen kunnen. Ik denk dat het verschil is, dat zulke mensen mij tegenhouden in mijn genezing. Ik word meegetrokken in dit negatieve gedrag.
Graag vergelijk ik het met voetbal. Ik ben trouwe PEC supporter. Wij zijn een middenmoot clubje, als we niet eigenlijk steevast in het rechter rijtje horen en elk keer weer geluk hebben dat we niet degraderen. Toch wonnen we met 5-1 van AJAX in de beker.
Speelden we Feyenoord een aantal keer thuis van de mat. Niet omdat wij zo goed zijn, maar meer omdat we de grote clubs meeslepen in ons spel. Een voetbalwedstrijd tegen een club die veel minder is kan je meesleuren in het mindere spel, waardoor je ineens je eigen getrainde tactieken kwijt lijkt te raken. Zo voelt het voor mij om omringt te zijn door mensen die niet open en eerlijk naar elkaar zijn.
Die achter elkaars rug om praten, roddelen en elkaar niet durven te confronteren. Dingen waar ik hard aan werk, waar ik voor train. Mensen confronteren, open zijn.
Mijn grootste beschermingsmechanisme
Lange tijd heb ik mijn telefoon gebruikt om mijn angst te verbloemen. Om contact uit de weg te gaan als ik dat niet wilde, om minder bereikbaar te zijn. Vanaf dat er walkmans en discmans waren liep ik met oordopjes rond, ook vaak ik huis. Die oordopjes hebben plaatsgemaakt voor een koptelefoon. Die koptelefoon gebruik ik nog steeds veel. Ik zet hem nu alleen wat vaker af. Vroeger deed ik dat nog veel minder.
Mijn telefoongebruik is verminderd. Weten dat het een beschermingsmechanisme is, heeft mij al geholpen om dit te doorbreken. De tijd die ik op mijn telefoon zit besteed ik aan mijn Instagram account, maar verder eigenlijk niks. Ik heb hem niet meer nodig om me te beschermen.
Dat voelt zo bevrijdend! Het nadeel is wel dat ik helemaal kwijt ben hoe ik ooit alles met die telefoon bij heb kunnen houden. Ik ben ontzettend slecht geworden in reageren en even een appje sturen. Zo nu en dan voel ik me daar best schuldig over. Toch voelt het veel fijner om wat losser van mijn telefoon te zijn, dus dat gevoel gaat vaak snel weer weg.
Wat ik heb gedaan in mijn herstelproces
Na een zoektocht en een wachtlijst van een paar maanden kwam ik terecht bij de GGZ. Daar heb ik cognitieve gedragstherapie gevolgd. Die therapie heb ik als heel prettig en noodzakelijk ervaren. Het was een plek waar ik me kon overgeven aan mijn gedachten en deze stuk voor stuk structureren en uitpluizen. Ik ben een analyserend type, dus ik vind dat ook nog eens best leuk om te doen. Dat ik het leuk vond heeft wel geholpen, want therapie is zwaar.
Therapie is naar mijn mening alleen niet voldoende. Sociale angst vergt een verandering in je mindset en praktische handvaten voor een aangepaste levensstijl. In de afgelopen periode heb ik onwijs veel inzichten opgedaan. Deze inzichten deel ik op mijn blog en mijn Instagramaccount.
Mijn omgeving had bijvoorbeeld heel veel invloed op mijn gedrag en ik merkte dat ik daar niet gelukkig van werd. Ik maakte ruimte voor andere mensen en dat voelde ontzettend fijn. Ik kon meer mezelf zijn en dat maakte me een stuk blijer met mezelf. Sowieso is zelfliefde ontzettend belangrijk in je herstelproces. Ik heb lang niet van mezelf gehouden en het voelt zo krachtig om dat nu wel te doen!
Ik ben dingen aan het veranderen in mijn eetpatroon en ben begonnen met sporten. Dat deed ik altijd omdat het moest van mezelf, maar nu vind ik het ook echt fijn. Ik voel me er lekkerder door in mijn hoofd. Het geeft me energie en maakt me gelukkiger. Ik leer gaandeweg steeds beter wat goed voor me is, hoe ik voor mezelf kan zorgen. Want zo goed als ik voor anderen zorgde, zo slecht zorgde ik voor mezelf.
Mijn advies voor jou
Start met van jezelf houden. Jij bent niet je diagnose. Er zijn dingen in het verleden gebeurt, omdat je niet wist wat er met je aan de hand was. Neem de tijd om jezelf te vergeven en steeds een beetje blijer met jezelf te worden. Als je blij bent met jezelf, kun je veel beter aanvoelen waar je niet blij van wordt. Je kunt veel beter kiezen voor jezelf. Voelen dat ik nu de keuze heb om nee te zeggen geeft mij heel veel zelfvertrouwen en kracht
En word member van de RAARsociaal Academie! Het e-learningplatform met sociale angst forum in de vorm van een bruisende community! Geef jouw herstelproces een boost met gelijkgestemden en mensen die je begrijpen. Je word al member vanaf €12,95 per maand.
Wat vond jij van mijn persoonlijke verhaal?
Liefs,
Linda
